Ölü Şiiri - Sezer Ateş

Anne, ölüyorum ve beyaz bir ışık görüyorum,
Melekler çağırıyor, şeytanlar gülüyor.
Gök yüzünden biri bana bağırıyor,
"Kötülüklerin de bir sonu vardır!" diyor.

Tek başıma yolculuğu sevmem,
Ruhum ayrıldı bedenden.
İnsan oğlu yaratılmış et ve kemikten,
Dünyadaki tek gerçek, geliyor ölümden.

Günahların konuştuğu,
Sevapların sessiz kaldığı zaman,
Değerini bil, yaşadığın her an;
Ölülerden geriye kalan, yaşayan.
Bir tek sen kaldın, ölülerle kalan.

Ölüm ise en uzun uykudur,
Ölümün rüyası da yoktur.
Hayatındaki en büyük korkudur,
Bedeni terk eden bir ruhudur.

Cehennemin kapıları, şeytanın fısıltıları,
Amel defteri kapalı, yaşamın son sayfaları.
Kötülük ettiklerim ise tek duacı,
İnsan sorguluyor, son nefeste inancı.

Yaşam bir film gibi karşımda,
Ölüm korkusu ile cenaze namazına.
Ruhsuz bedenim yatıyor tabutta,
'Huzur için de çürü' yazın mezar taşına.

Hiçbir zaman kızmadım Tanrı'ya,
Duaların kabul olmasını beklemek büyük hata.
Günahların çıkınca ahirette karşına,
Ağzınla kuş tutsan bile boşuna.

Cehennemin sönmeyen o ateşi,
Biz günahkârlar, odun misali hammaddesi.
Ben ise onun vücudunda gördüm cenneti,
O yüzden korkutmuyor beni: Tanrı'nın cehennemi.