Oğuzkan Bölükbaşı Şiirleri - Şair Oğuzka ...

Seslerimize ve bakışlarımıza yoğunlaştığımızda
Sevginin uzaklara gittiğini görüyoruz
Aniden yağan bir yağmurun sellerine kapılmışçasına
Sırılsıklam
Çaresiz
Ve umarsız sürüklenip gidiyoruz

Sevda düşer mi bir ağacın gölgesinde
Uzanmış düşünürken hayatı
Ne dallar kımıldadı
Ne de yüreğin kaçtı rahatı
Kara ufuklarından gözlerimiz
Okyanus maviliklerine kaydı

Şimdi sığınaktayım
Kaçtım gözyaşı bombalarından aşkın
Asuman
Alabildiğine duman
Göz gönlü görmüyor
O nedenledir ki

Tarlakuşları dinler mi beni
Neden mi
Çünkü kuşlarla da konuşmak istiyorum
Yukardan bakınca ne görürler
İnsanların görmedikleri

Toz ve duman
Ne umman ne asuman
Görünüyor
Bir yanlışlık bu
Fotoğraflarım siliniyor
Yüreğim bölünüyor

sıradan çıkarsın
ölüm
sıran gelir
ölüm
dedik ya
ölümlü dünya

Her şey bitiyor aşk kalıyor dersem
Niye kalsın aşk ey sersem
Kafama yerleşmiş
De çıkmaz öğretisi sevdanın sonsuzluk olan
Sonsuzluğun sahibi biz değiliz oysa ki
Öyle bir şey var ki

Yokluğunun bittiği yerde hayat başlıyor. Ağlıyorum yeni doğmuş gibi, seni kaybetmiş gibi.
Geçmişi hayal gibi gelen bir ömürde, geleceği hayal etmeden, bu nostalji neden.
Işık gördüğün yer tünelin dibi. Tünel hayatsa eğer, seni bulamamamın sebebi bu karanlık mı.
Karanlığa gözlerim alışmadı nedense, karanlığa alışamadım.
Aydınlık heyecan vermiyor aslında, karanlığı görmeden. Karanlık korkutsun hepimizi.
Anlıyorum nehirlerin yer altından çıkarken heyecanını, ışığa kavuşmasının.

Cinneti cennete çevirme çaban var mı
Minnet etmeden yol gösterene
Alkışın aynasını kırma cesaretin yoksa soyunma
Saydam odalarda
Çünkü krallar çıplak kaldığında dalkavuklar kaçar gider
Bir çocuk o hiçbir şey bilmediğini sandığın

sahiden mi
ellerin sahiden mi,
bu ses senin mi,
sen misin beni seven,
ben rüyada mıyım,
bu ışık gözlerinden mi