Oğuzkan Bölükbaşı Şiirleri - Şair Oğuzka ...

Herkes öldü.
Bir ben kaldım.
Yaralı.
Bir gün karışacağımız toprak üzerinde öylece.
Dönmek bir yana mümkün değil
Adına aşk dedim bebeğim.

...........................15 kasım 2003 İstanbul ölüm kokuyor

Martı cebime girmiyor
Tükeniyor günlerin rengi
Koca şehrin orta yeri ölü dolmuş
Ölüm gideceği yeri bilmiyor

Üçüncü kez ölümü
Masumiyetin.......
İcadıdır
Tüfeğin
Aslına bakarsanız hepsinin de sebebi var olmasıdır mülkiyetin
Yoksa bir açıklaması var mı bu yaşanan cinnetin

neye niyet
neye kısmet
tümü hasret bu şiirin

ben esirin
sen sahibim

Hain bir ufkun tükettiği güneşi seyrediyorum
Sanki vuruşarak ölüyor gibi o kutsal sıcaklık
Kanı da pembeden kızıla dönüyor
Öyle vakur
Öyle heybetli
Önce dizinin üstüne

bugün şehire benziyorum
hava kapalı
yağmurlu
kara bulutlu
gidiyorum
uyuyacağım

Hani rüyalarımızın heryerinde mutluluk vardı
Soğanı kırıp cücüğünü yiyen dağdaki çoban gibi
İçim ürperdi, yüreğim kıpır kıpır gözlerim yandı
Günbatımlarını seyrederken saçların yaktı mağribi

Hani elimi uzattığımda yanımdaki sen miydin

birer küçük çocuktuk her ikimiz de
hani ben sana aşıktım
ve dallar eğilirdi üzerimizde
hangi dal hangi çiçek
salkım saçak
yorgan döşek

Akşam haberlerinde söylediler
Hissiyatsız bir suratla
Bir çok yerlerinden bıçaklanmış bir cesettin sadece
Bir kadın
Haber değeri olan
Değerin neydi,

Senin adın Günaçan olsun
Yani güneş
Yani rüzgar
Yani yağmursun

Sen kimsin bilmiyorum