Odamın Penceresinden Şiiri - Abdulkerim ...

Şimdi uzak bir şehirde
Odamın penceresi kadar özgürüm
Bu şehirde insanlar çok
Sayamayacağın kadar çok
Bilmem kaçta kaçı burada yaşıyor ülkenin
En yüksek yerinden bile
Görünmüyor bizim memleket
O kadar uzak bir yerdeyim yani
Ve odamın penceresi kadar özgür

Herkes bir taraflara gitmekte
Her dolmuşta onlarca insan
Kısır bir döngüde
Dönüşü olmayan bir yolculuksa hayat
İstikamet nereye sakallı dede
Ne düşünmekte karşıdaki kız
Uzakları yakın emek mi amacı
Bizim şoförün
Son durak neresi teyze
Kadıköy mü
Bir soğuk musalla taşımı yoksa

Gecenin en verimli saatleri bunlar
Harıl harıl çalışmakta şimdi
Aydınlık yapmak için karanlıkları
Yavaş yavaş belirginleşiyor deniz
Tek direnen sokak lambaları gündüze
Birazdan
Bir ezan sesi son verecek bu sessizliğe
Yeni umutlarla uyanacak şehir
Çöpçülerde gelmeye başladı işte
Yeniden kirletebilsin diye insanlar
Sokakları süpürüyorlar usulca
Hani eski aşkları unutmaya çalışır ya insan
Yol-vermek için yeni sevdalara...

Bu şehrin sokaklarında yürüdüm ben
Her adımda hissettim yaşamayı
Vapurlara bindim geceleri
Gitmek için düşler kıyısına
Beşiktaş iskelesinden
Bu şehirde yeniden öğrendim seni sevmeyi
Vapur vapur, sokak sokak, insan insan
Hep hayallerimdi odamda gördüklerim
Çöpçüler, insanlar, sokak lambaları hep hayal
Sırf seni gördü gözlerim pencerede
Sırf seni aradı ellerim
senin kollarında daldım uykuya
Senin günaydınınla açıldı gözlerim.

Oysaki
Her köşe başında bir bilinmezlik vardı bu şehrin
Her adımında onlarca insan
Her nefesi ayrı bir zevk verdi
Boğazda içtiğim sigaranın
Onlarca vapur varken bu şehirde
Binlerce bina, milyonlarca insan
Bir o kadar da sokak lambası
Senin yerini dolduramadı kara gözlüm
Bir sen edemedi bu ülkenin bilmem kaçta kaçı

...

Anladım sen bu şehirden gizemli değilsin
Anladım bu şehir senden kalabalık değil!