O Ev Şiiri - Mehmet Yaş

Bir deniz kenarında ömrümün en şahane,
Demlerini sürdüğüm o evi unutamam.
Saraylar dizilse de yolumda hane, hane,
Ağladığım, güldüğüm o evi unutamam.

Ne öyle pek sıkıcı, ne de pek fazla şirin,
O evdi doğum yeri böyle birçok şiirin.
Velhasılı mahvına yetmişti bir şairin,
Defterimi dürdüğüm o evi unutamam.

Ev halkın tamamı üç beş kişi kadardı,
Birisi bana göre içten ve vefakardı..
Bir gün nasıl olduysa onu da bir hırs sardı,
Şimdi hor görüldüğüm o evi unutamam.

Defalarca çalardım kapısını bir gün de,
Şimdi hayallerimin yaşadığı sürgünde..
Hem de hiç suçsuz yere zalimlerin indinde,
İdama sürüldüğüm o evi unutamam.

Her ne desem beyhude bu alnımın yazısı,
Buna kader de diyor her ne ise bazısı..
Birkaç anı da olsa içimdeki sızısı,
Kapısında öldüğüm o evi unutamam.

25.09.1974 / Konya