O An Geldiğinde Şiiri - Kasım Kobakçı

Her benlik donakalır;
Kimi büyük bir şoktan, kimi de tükenmişlikten,
Her ruh, kendisine has bir biçimde kurur,
Tabiatı, sanki apayrı bir örtüye sarılır.
*
Esareti yaşayan o can, anbean solar,
Yaşamın ışıltısını, nefesin sıcaklığını duyumsayamaz,
An gelir yitirir, her şey manasızlaşır.
Tükenmeyen bir donukluğa...
*
İşte o an geldiğinde;
Bütün devinim biter.
Gövde, buzdan bir kütleye döner,
Ne bir damla yaş süzülür yanaktan,
Ne de, zerre bir sızı kalır içeride.