Nilay Bekkaya Şiirleri - Şair Nilay Bekkaya

Sonbahar yaprakları
Esrarengiz adını unuttular
Bir faraş bir kürekle; çöpte ufalandılar

Seks, bir nokta bile değil
Sevişmek bir paragraf ve hayvani değil

susturulan çocuklar;
dünyaya yük hissederler
susturulan çocuk markette o şeyin fiyatını soramaz;
evin arka kaldırımında kaybolup ağlar bazen

susturulan çocuklar;

Saçlarını kulak arkasına her atışı;
Kendine söz verişiydi.
İstifa etti yalnızlıktan o gün;
Anlaşılmayan insanın çirkin kaderinden.
Ayrıca kim sevebilirdi pespaye yaşantısını,
Ayıcıklı pijamalarını giyip komedyenleşmediğinde?

güller boyanırken
laleler sevişirken
ısırgan eşitliği savunur;
bahçeden koparılmama
can suyunu alma
hakları bakımından

Rüzgar öksürdü,
Emanet ceket omuzlardan kayıverdi.
İki insanlardı.
Deri ceketti.

Sulanmış çimler, surata ısrarcı sigara dumanı.

Uslu bir delik ol,
Bacakların pergel, beynin yok olsun.
Bana açılsın ve ben için titresin dizlerin,
Senden alabileceklerimi sunsun ellerin;
Bir bayramsın ve ben o çikolatalardan istiyorum,
Annemle göz göze gelsek de alıyorum birkaç tane fazla.

Uyuyamıyorum yardım et
Papatya çayı içtim nafile
İnce belli bardak değil:
En sevdiğim kupamda
Mışıl mışıl bazamda
Uyuyamıyorum yardım et

nasıl hissettiğimi anladığında sanki boynuna öyle bir dolanacağım; kırılacak kemikleri
kendi dışıma düşecek kalbim
kendi içim çok uzaklarda Venüs hanımın abisi
biraz yeşil biraz eflatun ve çok merhametliyim

güzellikleri sayıyor küçüklükleri siliyordum

iyisini dilersin
bebek, yaşlı, albino
umut olabilirsin
savaşçı olabilir,
intikam alabilirsin

Pahalı değilse de saksınız,
Düştüyse de son yaprağınız,
Sivrildiyse de dikeniniz.
Kar botuyla da ezilseniz,
Söndürüldüyse de kökünüzde sigara,