Nihali'imi Sessizce Sevmek Gerekiyordu

Bir köyden geldim,
Elli dört kilometre yoldu suskunluğum,
Sepetimde çiçek değil, bal vardı —
Ama elim boş döndüm.

Ziline bastım,
Sesi gelmedi içeriden.
Kapı sustu.
Telefon da.
Ben de…

Geceni bilmedim,
Dosyalarla savaştığını,
Uykusuz kaldığını,
Ve boğulduğunu bilmedim.

Ben sadece
Bir tebessüm alırım sandım,
Oysa yorgun bir ruh,
Gülümseyecek hâli kalmamış bir yürek vardı karşımda.

Ne kadar çok konuştum,
Ne kadar çok bastırdım,
Freni boşalmış bir kamyon gibi
Üstüne sürdüm kelimelerimi...

Yalvardım bazen,
Yalaka gibi, ciddiyetsiz,
Ve şimdi aynaya bakıyorum,
Yüzümde "pişmanlık"tan örülmüş bir maske.

Ben seni üzdüm,
Sana zarar verdim belki de...
Ama bil ki —
Nihâlim, ben seni sevmekten başka bir şey bilmedim.

Şimdi susuyorum.
Belki de ilk defa.
Belki de seni
İlk kez incitmeden seviyorum.

Ve biliyor musun?
Artık mesaj atmıyorum.
Ama her sabah,
İçimden geçen bir “günaydın” sana ulaşıyor.