Nevzat Erkol Şiirleri - Şair Nevzat Erkol

İki bahar
Bir kıştı sığınağımız,
Zemheride köze dönüp
Nevbaharda sırılsıklam ıslandığımız.

Rüzgarlara şarkılar bırakıp

Ben sahil çocuğuyum
Sen yaylaların kızı
Söyle gönlümün nazı
Ne zamana biter ki
Kalbimi saran sızı.

Cansız bir Venüs'ü çıkardı işçiler
İvrindi yolunun kıyıcığından,
Mahreme dokunur gibi dokunarak
Çekinerek tuttular topraklı elleriyle
Usulca gün ışığına koydular.
Oturup karşısına mermer yontunun

‘ açlık kurbanlarına ‘

Uyu yavrum ninni
Kara yazgım ninni
Metal kuşlar gelecek
Lâpa, ekmek verecek

Kuzey dağları set çektiğinde
Yıldıza, karayele,
Kaçkarlar’ dan kaç kar
Kaç bahar
Boran
Yel, sel geçti

Göklerde bir çizgiydi
Yaşamla ölümü ayıran,
Bir nokta
Bir perde
Bir ışıktı belki.

Ben de bu yörelerdenim
Egeliyim, İzmir’den
O kentin dışında vurdular beni
Beni vuran o kentten.

Ne kanım aktı

Seni
Sevebileceğimi söyledi gözlerin.
İpucuydu
Sevdim,
Şahidimdir bulutlar.