Ağacı kesme başkanım
Çalı çırpı batar sonra
Uyarıyorum bak canım
Halk kaşını çatar sonra
Çınarları sen mi diktin
Altı Mart akşamıydı,
Ankara Metrosunda;
Bir şairin kafası biraz çakırdı.
Ve aynı zamanda
Ve aynı vagonda
Ve kontrplak zulasında,
Asırlardır hor görülüp çiğnendi
Çiğnenen çiçekler solar bilesin
Cehalet zehirle batan iğneydi
Her battıkça güller, kanar bilesin
Varlığıyla bozkır bile süslenir
Bir beden titrer yerinden
kopar dalından yaprak misali.
Uzanır göğe yıldızları tutarcasına
ve bir anlam yükler
kurşun gibi ağır gözlerine...
Bakışlar kalkan olur, tırnaklar kılıç.
Herşeye rağmen şu güzel memleketimde
Kimi, madenlerde bedavadan ömür verir...
Kimi de, şehirlerde bedavadan kömür.
Bundandır işte güzel kardeşim be! ..
Bir yanım duaya bir yanım bedduaya durur.
Şiirler; gönül bahçesinin çeşmesi, şairlerse bahçıvanlarıdır. Şiire uzak duran, şiirsiz kalan insan kısmen duygusuz ve şuursuz da kalmış demektir. Ki yürekte hissiyata, beyinde akla hitabeden şiirden yoksun kalındığında; gerek düşünce gerek duygu uzuvları, susuz ve bahçıvansız kalmış bakımsız birer bahçeye dönüşürler.
Şiir umuttur; dalgalı deryanın ortasında sığınılacak bir ada olur kimi zaman, ya da çöl ortasında suyu kana kana içilesi bir göl.
Şiir sevgidir; bazen dost elinden sunulan bade olur bazen de sevgiliye verilen bir demet gül.
Şiir özlemdir; kimi zaman çok uzaklarda söylenen uzun havadır, kiminde dağ doruklarında yankılanan isyan türküsü.
Her sevdanın müşkülünü çekerek
Küsen değil misin yaralı gönül
Aşıklar görünce boynun bükerek
Susan değil misin yaralı gönül
Arı gibi gezen güller bağında
Buğulu pencere önüne çöktüm
Düşen damlaların kusuru gibi
Daldım derinlere boynumu büktüm
Maktu bir sevinin esiri gibi
Gözleri o zaman başka yalandı
Her bakışta gönlüm aşka dolandı
Gönül ırmak olup çağladığında
Gözün uzaklara dalışı güzel
İçinden sessizce ağladığında
Aklına hasretin gelişi güzel
Göz pınarlarından akar hasretlik
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!