Nefesi Tutulan İsyan (sessizliğin katil ...

Ağlamak zor değil aslında, yağmur gibi akarsın geceye,
Rüzgâr senin iniltini alır uzak denizlere götürür belki.
Fakat zor olan: kimse duymasın diye nefesini kese kese,
Boğazında düğümlenen o çığlığı zehirli bir yumak gibi yutmak!
Ciğerlerin yanarken dudakların sımsıkı kilitli bir mahzen,
Çünkü suskunluk içini kemiren bir kanlı bıçaktır!

Yastığa gömdüğün her hıçkırık, topraksız gömülmüş bir cenaze,
Dışarıdan bakanlar o durgunluğu sükûnet sanır aptalca.
Oysa içinde boğulan bir dev var, çığlığı duvarlara çarpıp sessiz,
Kendi nefesinle boğduğun masum bir çocuğun son bakışıdır bu!
Gülümsemenin ince tülü celladının pelerini olur,
Çünkü sahte sessizlik ölümün provasadır!

Gözyaşların görünmez kurşun, her damla kalbine saplanır,
Gündüzleri gülümserken geceleri yatağı dişlersin çaresiz.
Bir savaştır bu: nefes almayı ihanet sayan korku cephesinde,
Kendini kemiren çocukla savaşan bir canavar yaratırsın!
Cam kırığı gibi sarsılırsın ama kırılmazsın diye direnirsin,
Çünkü her titreyiş parçalanma korkusunun zinciridir!

"İyiyim" dersin dünyaya, o iki hece ciğerinde kor ateş,
Yalancı dudakların yangını körükler, içini küle çevirir.
Nefesini tutmak; karanlık bir kuyuya attığın çocuğa taş yağdırmak,
Kendi ellerinle boğazına doladığın ipi her saniye sıkmaktır!
O yanık izi teninde değil, ruhunda kanayan bir yarık,
Çünkü en ağır yara kendine yaptığın işkencedir!

Gece yarıları bedenin taş kesilir, zaman donar o an,
Duyulmasın diye çığlığın dişlerinle ısırdığın yastık kanar.
Sessizliğin duvarı ördükçe içindeki fırtına büyür uçsuz,
Bir bombasın sen: fitili yanan ama patlamayan!
Her saniye ölümle yaşam arasında gerilmiş bir yay,
Çünkü nefesi tutmak kendini askıda idamdır!

Artık dinle ey kendi celladı olan:
Gözyaşların özgür olsun, rüzgâr alsın götürsün!
Ama nefesini tutmak; katil ellerini boğazına dolamaktır,
İçindeki çocuğu sonsuz bir kuyuda boğmaktır!
Şimdi bırak o zehirli sessizliği, çığlığın yırtılsın gökleri:
Çünkü ağlamak değil...
Nefesini tutarak kendini öldürmendir asıl zor olan!