Ahmet arif hasretinden prangalar eskitmiş, Ben hasretinden dâr ağacı yetiştirdim. Bir seni birde senden de öte ölümü sevdim. Yokluğuna gülümserken, ölümün sinesindeydim.
Var olmamışsın ki yar olasın sen bana, Hasret geçer, ömür biter, pişmanlıkla yaşa. Adını yazdığım her yıldızın günahı boynumda, Aşkın gözü kör oldu seni gördükten sonra.
Yalansın, dolansın bırak kalbin aşka bulansın, Sevmeyi öğren, kalbinde merhamet çoğalsın, Sen ki vicdanen kabulü olunmaz sahte yaşamsın, Ne hayır beklenir senden, edilmiş en büyük bedduasın.
Soğuk gecelerin zifiri karanlığı hatırlar seni, Buz tutmuş kaldırımlarda yazılan şiirlerin annesi. Sana doğan bunca sevgi ne aklın nede kalbin işi, Bilmiyorum nerden gördüm, neden sevdim seni?
Bütün sabahları üşüdüğüm
Bütün gördüğüm senli günlerim, onlar da gitsin
İçimde bir şarkı
Gözümde bir ışık kalmıştı herşeye inat
Kapat gözlerimi, sevdiğim anlar da gitsin
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta