Çocuktuk hep bu kıyıya gelirdik akşamları.
Oynar, taşa tutardık azgın dalgaları.
Şurada büyük, sağlam bir kaya vardı.
Oturur üzerine, seyrederdik kızıl ışınları.
Fakat yeller esiyor şimdi o kayanın yerinde.
Boynu bükük, garip yapılışlı Allah’ın kulu.
Hiç belli değil ölmüş mü yoksa yaşıyor mu?
Gözlerinin bile feri yok, muamma dolu.
Dedi eyvah! mahvolmuş bir insan bu.
Esirgemiş sanki yaradan her şeyi ondan.
Şöyle iyice kontrol ortadan,kenardan.
Enine,boyuna ölçüldü fincan.
Ona pek çok söz söylendi,içinde duruyor kahvesi.
Lakin bende az,en çok sevdiğim kısmı telvesi.
“İnce bir yol,uzak yol,epeyi uzun olmalı.
Şimdilik seyahat yok,önü kapalı.”
Madem başın dertte yoksullukla,
Öyleyse hiçbir şey anlamadın hayatta.
Biraz varlığın olsa, değerlendirmek istiyor derdim,
Onların felsefesi öyle, param var her haltı yerim.
Umurlarında değil, parayı tanrı sanar,
Zaten ahirete inanmazlar.
Moral bozuk, hani bir dost arar ya o zaman,
Oda kalktı, biraz teselli diye onca yoldan,
Nerden bilsin onunda içi hınca hınç dolu,
Ne bilsin onun daha çok teselliye muhtaç olduğunu.
Tutamaz kurşun, röntgen ışını ne kelime,
Bir elektron atlaması işte beyinden beyine.
Bir denge işte, hepsinin kendine göre bir işleyişi.
Kütür kütür atmalı kalp, parmak uçlarında kan.
Çalışmalı ciğeri körük gibi, vermeli oksijeni.
Kafes gibi olmalı göğüs, kurtulmalı basınçtan.
Bir beyin olmalı, dış etkilerden tamamen uzak.
Ne bu, ilk batışıdır güneşin bahçemizde,
Ne bu, ilk doğuşudur Ay'ın sinemizde.
Ne bu, kopan fırtınaların garip beldede,
Ne de bu, ilk titremesidir bedenin, ürpermeyle.
Sanmayın ki şimşekler çaktılar birden bire.
Pek şirin oluyor İstanbul un çehresi.
Hatırlayanlar bilirler, o erken saatleri.
Hani keskin bir zil sesi ile uyanır ya.
Bin bir küfürle kalkarken akrebine, yelkovanına.
Gerek yok anlamaya nasıl giyindiğini,
Tek bilinen şey, sokağa atmak kendini.
Bir gün öldü deseler kim ne der?
Elbette üzülecektir, sahipsiz kalan kadehler.
Birde; boynu bükük, dolu kalan şişeler.
Yalnızlıklarından muzdarip, isyan edecekler.
Ağaçlar yeşillenmeyecek artık, ilkbaharda.
Yazık oluyor sana bu girye,bu hıçkırık.
Mutlaka gidecektir,olsa da dümeni kırık.
Mutluluğa,belki de sonsuzluğa açılan bir kapı.
Yalnız geçmişti zaten,yalnız geçecek hayatı.
Bırak mendili ıslatmayı elinde dursun.
Arkasından sallarsın,uğurlar olsun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!