Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Vasiyet edeni dinlesin herkes
Birine fazlaca verse dur deyin
Oğlunu kızını ayıran baba
Nasıl öldü gidin görün ölmüyor

Ben şahidim verdi oğlu savurdu

Harcadın boş yere yok etmek için
Kazandın işte sen ben gidiyorum
Üzerinden kaçtı kalmadı kimse
Ben gelmem birdaha rahatım iyi

Geldiyim o anı hiç unutmadım ki

Varlığın bana yeter o gözler bakacakmı
Kıskanırım herkesten fırangaya vururum
Her şey güzel olacak bakarsan yaşayacam
Dudağım alev almış sen olmasan sönmez ki

Kalbime söz geçmiyor arada bir duruyor

Bakma sen öyle daynmaz gözüm
Dayanamam belki düşerim şimdi
Görme sen geçip giderken burdan
Tanıma sen beni alışmışım hayata

Belki hatam vardır bu bıraz fazla

Umut versen kim kayıp eder bilmem ki
Sen orda ağlarken ben de burda sana
İkimiz de gülerek gidelimi bu yolda
Ne sen beni bende seni kırmak yok

Her sabah yolara baktım ağladım

Sevgiyi ben senden aldım vermedim
Verirsem zor olur ben yaşayamam ki
Kokun halen üzerimden gitmemiş
Gelmesen de kokun bende duruyor

Öylesine alışmıştım baktım ki yoksun

Döktür elindeki kalemle sevgi sözcüğü
Ağladığını yazma sen güldüğünü yaz
Sevgi sözcüğü geçsin sayfada ağladım
Sevdim görmedim aldım sevemedim ki

Gözlerime bak yeter anlarsın ben kimim

Giderken götürdün yazı baharı
Kış ben de kaldı ev çok soğuktu
Şifirem sevgi benim seninki nedi
Sevgi temel ev de yıkılmaz simse

Kalbim sende kaldı verme geriye

Sevgiye doymadım ki halen yer var sevgiye
Ocakta süt kaynıyor taşacaksa görmem ki
Sevginin gözü kördür görmeden gidiyorlar
Çok bekledim soğukta elerim buz kesildi

Sevginin sesi çıkmaz su değil ki çağlasın

Beni unut ben o ben degilim
Sevgi yok olmus ne yaabilirim
Arama sen yaktin kül etmissin
Degistim sevmiyorum artik ben

Sen koy adini zor kulanma bana