İnsan, içindeki duyguları bastıramadığı zaman adeta ölüme sürükleniyor. Aslında ölüm kolay ama geride kalanlar? Onlar için ne kadar kaldırılabilir bir şey olur bilmiyorum. Acaba öldüğümde değerim anlaşılır mı? Gerçekten gitmek istiyorum bu dünyadan.
Güzellik algılarıyla çevrelenmiş bir dünya… Aptallık mı, gerçek mi? Bize bırakılan gelecek kaygısı… Hayatımın en güzel yıllarını yaşamalıyken neden ölümü düşünüyorum? Neden bu düşüncelere sürükleniyorum bilmiyorum. Bu karmaşadan nasıl çıkılır? "İnsanlar ne der?" düşüncesiyle yaşamak istemiyorum. Hayatımda mutlu olabileceğim şeyleri yapmak istiyorum, bana dayatılan monoton hayatı değil. Ama artık bu bile mümkün değil gibi geliyor.
Sistemin bana veremediği hayatı inşa etmeye çalışmak istemiyorum. Her şey zor geliyor. İnsanların mükemmeliyetçi, kibirli egolarını tatmin etmek istemiyorum. Ben, gerçekten yaşamak istediğim hayatı istiyorum. Ama hepimizin sonu belli. "Güvenceli bir işe gir, 55-60 yaşına kadar çalış, sonra emekli ol." Peki ya gençliğim? Bu yıllarda ne yapacağım, neyden tat alacağım? Ömrümün sonuna kadar düşük maaşlarla, insanların altında ezilerek ne başarabilirim?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta