Narsist Patinaj Şiiri - Huban Asena Özkan

Aynalarla konuşurken kendine,
“En güzel benim!” dedin…
Ama o ayna buğulandı birden
Patinaj başladı işte!
Gaza bastıkça savruldun,
Kendi sesinin yankısına
Tekerlekler tutunamadı!

Her övgü bir viraj oldu sana,
Dönüşlerde “Bana bak!” çığlığın
Asfaltı yalayan lastik izin,
Kendinden başka yol bırakmadı.
Etrafta “Harikasın!” yazılı tabelalar,
Ama yol dümdüz değilmiş meğer…
Patinajın gölgesi geçti üstünden!

Kalabalık alkışlarla ıslanan asfaltta,
Yağmur sanmıştın ıslaklığı…
Oysa her damla ter idi
Kendini seyrederken düşenin!
Kimse yok artık yanında
Sadece kaygan bir zemin,
Ve dönüp duran tekerleklerin!

“Ben merkez!” dediğin o son dönemeçte,
Ayna parçaları saplandı göğsüne:
Her cam kırığı başka bir yüz
Yalnızlığın, açgözlülüğün, boşluğun!
Direksiyon kilitlendi artık…
Patinaj çığlığı
“Kendimden kaçamıyorum!”

Şimdi enkaz ortasında,
Metal bükülmüş, camlar paramparça
“Zaferim!” sandığın o son alkış,
Aslında kendi kemiklerinin kırılma sesiydi!
Gaza basacak ayak bulamazsın
Kendine çakıldın…
Çünkü patinaj bitti