Nankörlük Şiiri - Nurettin Sevim

Bir lokma verdinse unutur hemen,
Ne vefa gösterir ne de bir minnet,
Nerden geldi bilmez, sanır ki yemen.
Nankör insan bilmez, hiç kadir- kıymet.

Ne bir dostu kalır ne dostluktan iz,
İyiliği görmez, kusur arar hep,
Nankörlüktür işi olsa da deniz.
Kalbi taş kesilmiş, bulur bir sebep.

Kendinin var sanır her imkânına.
Oysa ki en çorak toprak gibidir,
Dönüp de bir bakmaz hiç selamına,
Sararıp ta solmuş yaprak gibidir

Yaptığın iyilik silinir birden,
Nankör insanlara ne yapsan azdır.
Kalbi paslanmıştır görünmez kirden.
Komşunun tavuğu nanköre kazdır.