deniz kabuğu bağlamış
tüm pervazlarında
kollarını sarkıtmış ardından
bakarken eskimiş zamanlar
bağırıyordu sen zamanenin
mutsuzluk isyandır
insan kırgınlığını
nasıl anlatır bir başkasına
nasıl anlar bir başkası kırgınlığını
ama artık bir başkası olmuşsa
insan kırgınlığını nasıl anlatır
diyelim otobüsü kaçırdım
gideceğim yer de beklemiyor
düşler kuruyorum o sıra
yanımda bir şarkı çalıyor arsız
yalnız bir kumrunun kanatlarıdır
tek duyacağım
sevdiğinden aldığı
elinde kırmızı gülüyle ve gülüşüyle
utangaç dudaklı
koşuşturan bir kadın gibiydi sabah
ben yürürken
belki şiir yazarım diye bakıyorum
oysa şiirsin
üstelik güneş de aynı düşüncede
direniyor batmamaya
okudukça kızarıyor
düşün diyorum ya
sen beni düşünmüyorsun
ben seni seviyorum
işte böyle
karşılıklı hatalarımız olmazsa
konuşmayı severim
oradan buradan ve özellikle şuradan
şurası bana sana ait değildir
sende seversin
belki bize ait olur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!