Kapısı açık kalmış
Kalbime hırsız girdi
Duygularımı çalmış
Bilmem ki neydi derdi.
Hiç sevemem ben artık
Gelin biz bizi kardeş sayalım.
Dostca sevgiyle yakın olalım
Birliktelikten neş’e bulalım.
Temiz tutalım yüreğimizi.
Birleştirelim ellerimizi.
Kim demiş yalnız kaldığımı!
Hiç duydunuz mu yakındığımı?
Eğer oysa; tanımı,
Ben sevenim yalnızlığımı.
Deryalarca sevilerim
Bir doğa harikasıdır
Bir tarih hazinesidir
Gizemli belde İstanbul
Dünyanın hep gözdesidir.
İstanbul’da bir inci de
Akıl almaz, olur olmaz
Her bir işe karışırız.
Sağı, solu, eşi, dostu,
Eleştirir tartışırız.
Ben nasılım? Neyim? Demez.
Tatlı arar, acı yemez,
Nasıl kıskanmayayım, şu muhabbet kuşunu?
Öyle özlüyorum ki; sıcacık âguşunu.
Hiç de isyan etmezdim, yaşasaydım kafesde
Sen ol yeter yanımda, mestim ben, her nefeste.
Asıl böyle tutsağım, el, kol, bağlı gurbette
Dört mevsim yaşansa bahar
Saçlara yapmasa şu kar
Gülseydik sonsuza kadar
Ne olur Tanrım! ne olur?
Sevdalar renk renk açsa
Gözlerin seçiyorsa şunu, bunu, elleri.
Önce görmelisin sen, kendindeki halleri.
İçin, dışın, nasıldır, ne diyor aklın, yürek.
Sen, seni tanıyıp da, kendini bilmen gerek.
Bulaşmaz başkasının el, yüz karası sana.
Akan sular, orman, deniz, gökyüzü
Yeşil gözlü, kor dudaklı yar yüzü
Kimler sevmez mor menekşe, al gülü?
Hayat güzel, sevmek güzel, gül eylen.
Yurdum cennet, İstanbul’um en güzel
Hayalime düştü yine,
Unutulmaz hoş anılar
Böyle ayrı düşmek niye,
Yaşanmasa şu acılar.
El eleyken, göz gözeyken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!