Ben çocuklar gibi sevdim.Devler gibi acı çektim. Can Yücel'e
Korkak kalemim ne zaman yazsa
İçimden kopardığı ile kalır
Elimden aldığı bilincimi
Oradan oraya savurmaya başlar.
Issız kalem dağlarından buzsuz yüreklere...
Kelimesiz kaldırımlardan özlemli gözlere...
Suskun dillerden hayalevlerine...
Senden sana..
Sığınıyorum...Öpsene...
Karanlıklara sarılınca anlar insan
Kırılgan
Naif ve
Kırılmanın
Nasıl da yangına davetiye çıkardığını.
Anlam katılan,
Yaşamak adına, sevmek adına, senin benim adıma
O sancılı bahar sabahında toprağa düşmüş
Tohumun inlemesini duyduğum sesinde
Acı ve sevinci görecek kadar uyanık
Düşmeden o sefil düşünceye
Unuttum adımı...
Karanlıklardan çıkıp içine güneş gibi doğan ümitlerden bulmalı.
Ağrıdıkça okşamalı kalbi,çıkarıp tozunu almalı duyguların.
Uzak diyarlardan gelen çığlıklara kulak vermeli.
Hatıraları canlandırmalı sevinçli şarkılar söylemeli.
Renklerle dans etmeli,yalnızlığı daha içten sevmeli.
Yağmurlara yer açmalı alınlarda,çocuklaşmalı.
Yudumladıkça uyuşmuş bedenim yeryüzünün dar sokaklarında
Kör kuyularda sınadım gözlerimi, dipsiz uçurumlarda sulandım, maviyi gökyüzüne astım.
Sırtımı verdiğim taş duvar ihanetin gölgesini gösterdi bir anlam taşımıyordu ihanet.
Gözlerimi kapadım boğulduğum anılarım yaşımı hatırlattı, bir gün daha bitiyordu,
Bir an geçmişti uyandım, uyuduğum her dakika için fazladan mavi yükledim heybeme.
Zamana bir adım var nasıl geçmişse hayat ırmağı donmuş suları budala istekler
Karanlık düşlerden çıkıp, aydınlıktan dem vuracağım.
Aldanır kalem adın yazarsa, kalemi silgiyi yakıp geleceğim.
An gelir dünyaya adın kazılır, adını ruhuma yakıp geleceğim...
Şafak sancısı çöreklenir, geceden doğumu söküp geleceğim...
Adın kaldırım taşlarında sızıdır, basmaya korkarım yüzümü elime alıp geleceğim.
Yaseminler açtığı zaman geleceğim.
Elimi ellerine yapıştır
kenetlensin.
Gözlerini gözlerime sabitle.
Yüreğini sevgime.
Bedenini bedenime.
Sıkı sıkı sarıl bana ne olur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!