Bütün sözcükleri bana ait olan bir yolculuktayım, dile gelende midir cevher, dile getirende midir bilinmez. Aslolan, yola çıkıp dile gelmekti. Kah yanıp, kah susmayı öğrenip düşlerin içinden çıkmayı denedim. An geldi bir söz yetti anlatmaya, an geldi ne yazarsam yazayım anlatamadım içime düşen ateşi.
Bazen yorgun düştüm iki adımlık mesafede, bazen de kilometreleri kat ettim tek nefeslik zamAN diliminde. Aman demedim, çağırmadım yardıma kendimden ötesini. Başarmak değildi derdim yaşamayı öğrenmekti. Hani şu ballandıra ballandıra anlatılan Kendini Bul yaradılışın sırrına vakıf ol cinsinden değildi arayışım. Ben kendi sırrıma vakıf olmak istedim sadece.
Hiç sormadım kendime seni ne mutlu eder diye. Dünyanın en zor sorusu idi cevabı BENcillik olan. Hayatın en güzel hallerini zaten yaşıyorken ne gerek vardı, BENi zorlamaya değil mi? Bir bilmece gibi hayat, bildiğin cevapları küçük karelere saklayıp içinden çıkılması zor denklemlere terk ediyor insanı. Derken en bilinmeyen soru çıkıyor karşına, eski dilde yaşamak. Hayır eski dilde yaşasaydım yeni dilde neden arayayım cevabı. Çok anlamsız geliyor böyle karşılaşmalar bana. Eski dilde susamak gibi tarifsiz kalıyorum ab-ı hayatın içinde. Sahi, ne isterim ki herşeyim var iken. Eksik olan neydi düşüverdim yollara avare avare… Bulduğum BENin son arzusunu yerine getirmekti hatırladım.
ellerine dokunmak
mutluluk denizinde yelken açmış devasa bir yelkenli hissi veriyor
bana
rüzgar estikçe coşan yelken gibi şişiyor yüreğim
yorgun düşmüyor bedenim sende
çünkü bedenden içeri düşüyor herşey
Ya Ben beni bulmak için yola çıktı bende
yada ben benim içimde kayboldum ansızın,
kalk gidelim der neşeler var içimde
oysa şarkılar bir veda havası çalıyor
otlaklara salınan kuzuların
annelerini bulduğu sevinçlere ortak oluyor
sessizlik ve yalnızlık
bize getirecekse mutluluğu,
ne diye
çoğullaşmanın derdinde dolanmaktayız.
BİR olma halimiz ise
Kulaklarıma fısıldandığı anda, ‘ismim ne? ’ düşünmüştüm. Acaba, neyi anlatıyordu bu isim bana, hangi eksikliğimi fark ettirecekti, yolculuğum nereye giderdi ve ben kimim sorusunun hangi şıkkını barındırıyordu içinde, Murat?
Büyüdükçe, bir adım olduğunu öğrenmeye başladım. Düşünsenize evde akşama kadar ‘oğlum, bebişim, abu, dıgıl, bebeğim’ vb. isimlerle çağrılıyorsun, anne ve baba yarış halinde önce anne diyecek yok baba diyecek çalışmaları ve bu hengamede halen adımı zikreden kimse yok ve biraz dillenince arkadaşlarım oluyor ve etrafa adımın Murat olduğu söyleniyor. Sonrasında onunla çağrılmayı, onunla bilinmeyi, fark edilmeyi ve onunla sevilmeyi öğreniyorum. Ayrıca önüne ve arkasına aldığı tamlamalar ve ekler ile değerli hissedilmeyi, kötü olmayı ve yok olmayı da ekliyorum bildiklerim arasına.
Aldığı tamlamalar ile, bir an bilge oldum, başka bir an beş para etmez bir kişilik. An geldi kapıdaki adam oldum, an geldi toplum tarafından sevilen biri. Nihayetinde şunu öğrendim o isim ve ekleri olsa da olmasa da Ben vardım. Bunu görünce bir tercihte bulunmak gerekiyordu, işte o anda var olmayı seçip başkalarının yakıştırdığı sıfat ve tamlamalardan öteye geçip kendimi tanımlamaya ve tamamlamaya başladım.
Kabuksuz bir ölümdü benimki.
üzerime örttüğüm sözcüklerim,
içinde sakladığım ise varlığım idi.
şimdi çıplak bir gidişin orta yerinde,
göğüs kafesime ateşler yüklemekteyim.
Midemi yakıp giden ayyaşlığıma
pirinç taneleri attım,
bana ulaşamayan taneler
karıncalara yetişiyor,
şimdi yaşamın bir ucundan onlar
diğer ucundan ben tutmuşum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!