Sen yokken,
kaybolmuş bir ruh gibi,
küskün gölgelerin arasında,
bilemediğim bir sızıyla savruluyorum.
Karanlık, en koyu gölgem;
ışık ise kör edici bir yansıma.
Bir Şubat soğuğunda, senden dönüp giderken,
Sanki dünya tutuştu, yaktı! Belli etmedim...
Sevmiyor san istedim, ömrüm o an biterken,
Ancak,
Otuzumda işgal etti beni sevda
Mahkeme hukuk kader
ve mizan otuzumda
Üç lop bir ağza
Öyle ki
Kadim bir dilin
sonradan keşfedilmiş yazıtlarında geçiyordu bahsin...
eski bir medeniyetin içinden geliyordun belliydi...
gözlerinde merhamet
yüzünde asalet
Sen uyurken yüzüne, meltem gibi dokunan,
Pencerende titreyen, tüller gibi özledim...
Fecri sadık vaktinde, ezan gibi okunan,
Bülbülünü dinleyen, güller gibi özledim...
Karanlık bir geceye, yüzün karılmış diye,
“Bazen aşk, en keyif verici intirhar yöntemidir”
Sevda denen cephede, korkak bir asker gibi,
Arkanı dönüp kaçmak, sana hiç yakışmadı...
Zamanın çarkında dönen
Senden ayrı pejmürde, bir yaprak savruluyor,
Ömrüm hazan oluyor, bu aşkın girdabında...
Karanlığa dalarken, gözlerim kavruluyor,
Gece hüzün soluyor, bu aşkın girdabında...
Yüzü kavruk bir adam, sazına sarılıyor,
Yoktu benim günahım bu aşkın katili o,
İftiraya uğradım sende kandın Savcı bey!
Kimse bilmez halimi her suçun faili o,
Melek gibi yüzüne sende kandın Savcı bey!
Ben ona yaklaştıkça ırak oldu aramız,
Ömrümün hazanın da, bir nefeslik ahımla,
Hayata doymamışsam sebebi yokluğundur...
Berzahın kapısın da, bir nebzelik vahımla,
Bu ömrü saymamışsam sebebi yokluğundur...
Karanlığa haps olup, hücreme sığınarak,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!