Dedemin zamanında,
İnsan sevince dillere destan olurmuş
Babamın zamanında
Sevgi karın doyurmaz olmuş
Benim zamanımda
Paran kadar sevilirsin olmuş
Seni neden sevdiğimi bilmiyorum
Ancak hayatım boyunca bu anı beklemiş gibiyim
-İtirafımdır, önceleri epey eksiktim
O zamanlar adını bile bilmiyordum
Tanrım ben ne cahilmişim
Korkularımı süpürdüm bugün
Yeni yeni filizler çıktı içimde
Bir çift kanat oldu ellerim
Uçurdum saklı kalmış kelebekleri
Yasa dışı ne kadar öfkem varsa
Buruşturup attım bir köşeye
Seni sevdiğim yerden güçlendim
Artık kocaman ve kuvvetli bir yüreğim var
Ben bu yürekle; dünyaya meydan okuyabilirim
Elime meşale alıp Antarktika’ya kadar koşabilirim
Kralları devirebilir, özgürlük için savaşabilirim
Avuçlarımla Sahra’ya okyanusları taşıyabilirim
Şimdi bu deniz, bu dalgalar, bu gökyüzü
Sensiz güzel mi sanıyorsun
Binlerce insanın arasında
Dolaşırken sahil boyunca
İçime yalnızlık çökmez mi sanıyorsun
Özgürlük yine bizim olacak sevgilim
Umudunu kaybetme
Bir zamanlar el ele dolaştığımız sokakları hatırla
Azalan bir şey yok
Günler geçip gidiyor
Ve ben daha çok özlüyorum
Zoruma gitmedi hiç
Şikayetçi de değilim
Lakin beklemek,
Uyursam geçecekti,
Büyürsem unutacaktım
Oysa onlar yanılıyorlardı
Bunu herkes biliyordu
Geçerse uyurdun
Unutursan büyürdün.
Biliyor musun
Ben seni görür görmez,
Kırk yıl sonraki halimizi düşledim
Kar beyazı saçlarımız vardı, ihtiyarlamıştık
Ufak tefek huysuzluklar vardı çabuk unuturduk
Uzunca konuşmazdık senle ama birbirimizi anlardık
Ne güz kaçkını insanlar artık umurumda
Ne felaket tellalı yargılar artık beni bağlar
Bir zamanlar üzerime gelen duvarlar
Şimdilerde kuşların konduğu çınara dönüştü
Düşmanım gibi nefret ederdim şu lanet şehirden
Elimde olsa tuz dökerdim boş arsalara ya da kireç
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!