İnsan yalnızlığını;
İlk doğduğunda keşfeder...
Ve unutur o dakikada...
Diğer yalnızlar kervanına karışır...
Bazıları zaman içinde tekrar keşfeder...
Bu keşif bir anlık olur...
Aşk öyle bir büyü ki;
Yalnız sen anlarsın...
Çünkü; sebebi sensin.
Bir tanem...sensin....
Bir çok sözden daha çok anlatır...
Bir bakıştı.
Önceleri beni alıp götüren;
Bir tomurcuk oldu.
Bir tohum düştü içime...
Bakışmalar bakışmaları...
Gülüşmeler konuşmaları...
İlk gördüğümde,
Hayat doluydu.
Son gördüğümde,
Hala öyle...
Çocuksu bir o kadar da sevimli...
Hayatı şarkılarda bulmuş...
Canım sıkılıyor.
Bir of çektim.
Sigaranın dumanında
Hava karardı.
İçim yandı.
Ne kadar çok dert edindim.
Din bu mu?
Sevda bu mu?
Gözlerindeki yaş bu mu?
Söylesene yaşananlar bu mu?
Ayrılıklar, umutlar, sevgiyle yaşayanlar;
Hayat bu mu?
Yaşadığım acılar
Bir başkası için hafif
Benim için ağır olabilir.
Bu ağırlık aşktan uzaklaştırabilir.
Bu bir itirafta olabilir.
İnsanın içini acıtan itiraflar...
Mekan ve zaman değişmişti.
Doğduğum gün...
Ete, kemiğe bir de kana dönüşmüştü...
Kim bilir daha önce nerelerdeydim...
Var mıydım? Yok muydum?
Bu sonsuzlukta;
Geldim, gidiyorum derken;
Bu gurbet elden...
Geçmiş, bugün ve gelecek derken;
Bu varlık içinden...
Ümmet, millet ve birey derken;
Bu topraklar içinden...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!