Münafıklar Şiiri - Nurettin Sevim

Bir yüzü gülerken, kalbi hep kinli,
Sözü tatlı gelir, özü zehirli.
Dost gibi görünür, düşmandan beter,
Münafık insanın yüreği kirli.

Dili güler, kalbi kinle doludur.
Dost görünür ama düşman koludur.
Bir elde tesbih, birinde hançer,
Münafığın yolu fitne yoludur.

Ne kuldan utanır ne de Hak tanır.
İnandığın anda hançer saplanır.
Hak yolundan uzak, fitneyle yaşar,
İçi kömür, dışı elmas kaplanır.

Huzuru bozarken, hep fitne eker.
Hainlik içinden dışına döker.
Yalancı dostluktur onun giydiği,
Münafık kalplerde güveni söker

Konuştuğu zaman o yalan söyler.
Emanet edersin hıyanet eder.
Münafık olanın hâli böyledir.
Söz verir, verdiği sözünden döner.