Mantıksa akıldan kaçık
Aklımsa gamzenden mıncık
Benlik dersen kalbimi gömendir
Güllenip canan gönlünden;
Hele de tutulu kalmışsam bir süzüm gözde
Hem kör oldum hem kor oldum bile…
Ellerimi bıraktığın an
İğneli kancaydı el-vedan
Kalbimi sensize mıhlayan.
Ayrılık eli yakıcı buzdan
İçim yanar gönlüm buruktan
“Sevgilim!
Sensin bütün hayalim!
Güneşi yuttum da yanmadım
Elini tuttum tutuştu kalbim”
Demeleri vardı delikanlının.
Bir yol buldum amma
Bilemedim hangi yana
Kendime çıkandan başka
Bir anlam versem varlığa
Bilemem hangi manaya
Sen bilemezdin,
Patlamaya hiç kalmış
Horozu şafakta tabancaydım
Ruhum isyanda kalbim tetik parmağımda
Seni karanfile sarmıştım ateşin bağrında.
Sen göremedin kalbimi
Kapansın mı mantığın kilidi
Olayım mı göründüğüm gibi
Yoksa görünsem mi olduğum gibi?
Harmanda düven miyim
Düven dişinde saman mıyım
Hele sen kendine bir gelesin
Paraya kul etmeden nefsini
Sadelik içre kendin bilesin;
Hayattan bir güzel tadım için
Fırsatın yapasın her nefesin
Sordu adam
Hoşlandın mı benden?
Hayır! dedi kadın.
Beni kalbine alır mısın?
Alamam! dedi kadın.
Ruhum bir daha dirildi
Mahşerde nefes gibi
Cennetin gökleriydi
Maviş gözlerinden içeri
Ölmeden Tanrı’yı öpmek gibi…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!