Muamma Şiiri - Halil Kumcu

Biliyorum ki bu sonbahar hayatımda,
Hiçbir yağmuru seninle izleyemedim.
Öksüz kaldığım bu hikâyede,
Yaprak yaprak dökülür kalbim.

Pişmanlıklar uyanır tam da burada,
Kırık dökük hatıralar gözlerimden geçer.
Cismin, aynada ismini bıraktığın yerde,
Soluma sıkışır, yaşın döker.

Buğulu camlardaki isminle,
Bu can dedikleri her Allah’ın günü üstüme yüktür.
Herkes aldanıyor bu dünyada,
Derin acılarımı depreştirir, kalbimi üşütür.

Dert etme sen kendine,
Ben terk edilişlere alışkınım.
Bu muamma geceyle gündüz arasında,
Ah şu alın yazım.

İnsan ne garip bir varlık,
Sadece yiyen, yıkan, öldüren.
İçinden çıkmak mümkün değil,
Yüz bin anlama gelen.

10 Eylül 2023 / Pazar / Ankara