Mine Kul Şiirleri

Porselen kesiği parmaklarım
gittiğin günün izlerini taşıyor
nasıl bir yoksunluksa düştüğüm
talan ettim, ateşe düştüm
yaktım bütün şehirleri...

şehrimin yağmurlu sabahında
kaldırıma düşmüş yapraklara
hüzün yakışıyor
diye geçirdim içimden...

ufka baktım

mevsim kıştı ılık bir meltem okşadı saçlarımı
incir kokuyordu elleri...

kelimeler taşırdı kuyruğunda
sanki hepsi birer gül demeti
bense güle revan olmuş bülbül...

ruhuma ben biçtim
ateşle dokuduğum elbiseyi
sırmalar eğirip, gerdanıma doladım
harda dövdüm demirleri
bileklerime prangalar yakıştırdım
ruhumda yankılanan aşk makamının

* nasıl da büyüdü kalbimin yarımlığı
ve hiçbir yarı, tamamlayamadı bu yarımı *

bir segah makamı dolanıyor dilime
ardından yırtılıyor perdesi zamanın...

Nefesin kesildiği anda gözlerini yakarak süzülen' ilk' damlanın adıdır Vâveyla...

kalp dediğin dört odacık
hangi odada unuttun beni...?

benim zindanım etten, kemikten

eril yanım biliyor içten içe
sebebi yoksunluğumun ateşini yaktığını...

derin bir nefes çekiyor
görmemişliğe vuruyorum sonra
sezgilerimi inkar eder gibi

sözcüklerim kavilleşti
sözlerinin okşayıcı sesini arzuluyor...

içimdeki ben
bedenime dar geliyor
bir sen fısıldıyor ki