Mine Kul Şiirleri

Porselen kesiği parmaklarım
gittiğin günün izlerini taşıyor
nasıl bir yoksunluksa düştüğüm
talan ettim, ateşe düştüm
yaktım bütün şehirleri...

içimde fırtına kopsa,
sende yaprak kıpırdamaz biliyorum
ve susuyorum
avaz avaz içime doğru...

mutfağımda günlerden hazan

O ses dua etti ben Amin dedim
Amin üstüne...

habibim, tabibim üstüne
derdim neylesin dermanını bulamayınca
O'nun kapısı sonsuz olunca

şehrimin yağmurlu sabahında
kaldırıma düşmüş yapraklara
hüzün yakışıyor
diye geçirdim içimden...

ufka baktım

mevsim kıştı ılık bir meltem okşadı saçlarımı
incir kokuyordu elleri...

kelimeler taşırdı kuyruğunda
sanki hepsi birer gül demeti
bense güle revan olmuş bülbül...

ruhuma ben biçtim
ateşle dokuduğum elbiseyi
sırmalar eğirip, gerdanıma doladım
harda dövdüm demirleri
bileklerime prangalar yakıştırdım
ruhumda yankılanan aşk makamının

üzgünüm...!
seni sessiz bıraktığım için
bir kelimeye bile nasıl hasret kalındığını bildiğimden
bu hasretliğin sessiz vesvesesinde
nasıl ölünüp dirilindiğini ama ölmenin
hiç kolay olmadığını bildiğimden

* nasıl da büyüdü kalbimin yarımlığı
ve hiçbir yarı, tamamlayamadı bu yarımı *

bir segah makamı dolanıyor dilime
ardından yırtılıyor perdesi zamanın...