Mihrace Şiiri - İbrahim Yörük

Seneler önce
güzel bir kız yaşardı bu köyde;
adı Mihrace.
Ben ona, o bana aşıktı,
dokunsam kırılır, öpsem aglardı.
Böğütlenler arsında usulca
göze çarpan kısık bir ışıktı;
kaçar kovalanır, yorulmazdı.
Çocuktu oysa...
Eline elma şekeri yakışır
ve mavi elbisesi çok şıktı.
Gece olunca göremezdim ben onu
fakat hep geceleri büyürdü o;
büyürdü, olurdu yürek kadar.

Sabahları üşürdü, tir tir olurdu bedeni,
böğürtlen toplardı sepet sepet,
sonra susardı, hiç konuşmazdı;
gideceğimi seziyordu besbelli.

Konuşsa bir dert konuşmasa bir dert;
konu gitmekten açılınca hiç suzmazdı.
beni katil ilan eder, kendisini ceset,
belliki ölüler unutulunca ağlardı.

Beni kente uğurladı, kendisi köyde kaldı.
Sabahtı, üşüyordu mihracem;
hoşçakal bile demedi, el bile sallamadı.
Farkettimde, gözleri uzun uznun ardımda kaldı