Mevt-i Ahdar Şiiri - Canan Aytın

Atadan mirasdı kar, kundağımda üşüdüm
Kaldıramayacağım, gam yükünü taşıdım
Ben suçluydum, içimde ölenlerle yaşadım
Geçecek ne bahar, ne yazım kalmadı benim

Çok birşey istemedim, kanaat ettim aza
Sıcak yuva düşledim, firâkı vurdu yüze
Yoruldum gayret ettim, bir çıkamadım düze
Ne ele ne de güne, nazım kalmadı benim

Kıymetini bilmedim, canı verdim araya
Kalbe şifa ararken, karıştım bin yaraya
Faniydim, ben de girdim ölüm denen sıraya
Yandım bittim, bir zerre tozum kalmadı benim

Çok itiraz etsem de, dünyanın yasasına
Boynumu büktüm, kahpe feleğin asasına
Canımı bıraktım ben, bir kumar masasına
Hayata rest çekecek, kozum kalmadı benim

Dost, kardeş bildiklerim, bam telime vurunca
Şu yıkılası hayat, tam karşımda durunca
Tezenem küsüp, eşref saatimi kurunca
Rast makamı çalacak, sazım kalmadı benim

Ölümsüzlük sanma, ne parada ne makamda
Azrail bu, canımı ister eli yakamda
Artık gidelim diyor, esprim de yok şakamda
Yalan dünyada artık, gözüm kalmadı benim

Affet ya Rabbim; ben de bencileyin bir kuldum
Dünya zevkinde huzur aradım, keder buldum
Hayat kısa bir yolmuş, ömrüm sonunda bildim
Huzuruna çıkacak, yüzüm kalmadı benim

Dünyaya tek hükümdar, hakim olsam ne yazar
Onca mücevher, onca altın bulsam ne yazar
Ölmesem, yüz yaşıma kadar kalsam ne yazar
Bir viraneye döndüm, özüm kalmadı benim

Usanmadı haybeye yazdı kırık kalemim
Başkaydı benim dünyam,  bir başkaydı alemim
Derdimi anlatmaya, yetmedi ki ilimim
Mezar taşıma son bir sözüm, kalmadı benim

Kul Canan der ki: bugün göğe karıştığım gün
Ruh alemine, nurdan olup savuştuğum gün
Hiçlik yolunda, Mevt-i Ahdar a kavuştuğum gün
Teneşirde ne ten ne izim kalmadı benim

Yazar:Canan AYTIN
Teşekkürler 🕊