Kaybolmayan Dostluk
Küçük bir çocuk vardı yıllar önce,
Dünyası birkaç bilyede dönüyordu,
Elleri titriyor donuyordu,
Ama yine de üşümedim diyordu,
Kaybettim bak, yine kendimi!
Kim bilir belki sende bulurum.
Halbuki sen hep benimlesin,
Bense hep seni arıyorum .
Ne olur geri ver, bana kendimi!
Kendimi senden alamıyorum!
Bazen denizlerin en dibidir benim yerim,
Bazen en yüksek dağların zirvesinde bir engebede,
Ama alçakça bir yer değildi, insanlara durup baktığım yer.
Ne alçakta gördüm kimseyi ne de kendimi çok yüksekte,
Sadece yürümeye çalıştım, kendi ayaklarımın üzerinde!
Ey beni okuyan yürek!
Yüreğimi de okuyabildin mi?
Anladın mı bari uçsuz bucaksız sevgimi?
Eğer okuduysan azat et artık beni.
Bırak başka ellerde dolanayım,
Hiçbir şiir anlatamıyorsa bana seni,
Hiçbir şarkıda bulamıyorsam yerini,
Ve hiçbir rüzgar taşımıyorsa senin kokunu,
Hala anlayamamışsındır, seni nasıl sevdiğimi
Oysa ben onlarda seni bulmadım,
Bir parça olsun, bir parça seni!
Bugün ne istersen iste kabulüm,
Yeter ki kalmasın kalbinde hüzün!
Ne dilersen dile kırılmaz gönlüm,
Dünyamı yık eğer istersen!
İşte ben, iste sen!
Yeter ki iste.
Neden uğramıyorsun artık düşlerime?
Sen değil de neden yıldızlar kapıyor gözlerimi?
Neden göremiyorum, gül teninde ruhunu?
Senin aşkından başka bir şey göremiyorken.
Neden mi seni sevdim!
Peki sen söyle bakalım!
Hayat neden sonu olacağını bile bile,
Her defasında ölüme bir şans daha tanıyor.
Bahar, bahar neden kışa gebeydi ?
Güneş neden yağmursuz kalamadı?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!