Mert Caner Şiirleri - Şair Mert Caner

Bıraktığım omuzlar bir bir yüzüme çarpıyor,
Bırakılan düşünceler ağır ağır kitaplarıma karışıyordu.
Göğüs kafesimde tuttuğum tüm cümlelerim bitti.
Artık süzülüyorum yalnızlığa, umrunda barınmaktı tek niyetim..
Lüzümsuz tüm birikenleri alıp gidiyorum bu gece,
karındeşenlerin gürültüsünde..

Kucak açtım sana, kaçak bir göçmene kucak açar gibi..

Bir kere daha hüzünden kalanlarla doğuyor günyüzün..
Ve bir kere daha mutluluğun başkenti gülüşünü döktüğün yer..

Dokunamadan hissetmek nedir bilir misiniz?
Hissederken ilişememek bedenine..
Her uçan kuştan bir haber beklersiniz..

Aydınlığın nereden geldiğini bilirsin, başımı önüme eğiyorum hafiften..
Sırtının her santimine ağlayan bir şehre, adınla giriyorum..
Çöktü yere, göğe sığdıramadım; koca bir çığlık gibi hissediyorum..
Neredeyse yağmur, bileği kırık bir kadın gibi vücudundan dökülen bir ter damlası..
Güneşsiz iklimine denk geldim; ben bu kalbi taşımak zorunda mıyım..
Unutamamanın en ağır sebebiydi mevsimin..

Sabaha doğmamıza vakit ağlıyordu, saçları görünüyordu parmak uçlarından..
Her yanıdır uzanan güneş, saçaklarından öpüyorum.
Bileklerim mor, uzanıyorum ağırdan bedenine. En ince ayrıntısına kadar nüfuz edercesine..
Güçlü bir kelime vardı; altı heceden öte değildi..

Topraklarından kovulacağımı bilircesine sarılıyordum tanrıya..

Bu gece biraz daha fazla biriktim kadınlığıma,
Aldırmadan zevk duydum dokunuşlarına.
Her duyguları yaşat,
Ürkek insanoğlu şeytanla seviştiğimi zannetsin..
Birazdan dudaklarım kesilecek.
Kurtaramaz ki beni hiçbir orospu!

Şehrin ara sokaklarına Tanrının elleri uzanırken, hüzün düşer bir güvercine..
Daha zor artık soluk almak, boynundan uzağa iki adım attığımdan beri..
Eyvallahı kadar başarısız bu gece tanrı, daha günahkar ve küfürbaz..
Sonra ağırdan sigaramı yaktım, hiç başlamamış bir şey nasıl bu denli koyardı ki ürkekliğime..
Aldatılmış olan ne varsa sarılmaya gidiyorum Troya..
Nasıl olsa; acı çekmemiş bir ruhtan ne şair, ne de orospu olur..

Bazen sırf iz bırakmak için gelir ve giderler..

Boynuma ağlayan bir kadın vardı Mösyö, kıramadığımdan kırıldığım.. Nasıl olur da bana dair her şeyi bilirdi.. Şimdilerde hatırlarım gülüştüklerimizi, bir gece yarısı cinayetime katlandı. Beyazlığımda kirli maviye bulaştı, sayfalarımın arasında kaybolurken, bir çığlık attı hayatın acısına..
Akşamüstüydü Mösyö, bir Cadillac'ta öldürdüm onu, bir karıncayı bile ezemeyen ben, ruhunu alıp, terk ederek öldürdüm onu..

ecelerin aydınlığında başım dik yollara düşüyorum,
Ağlıyorum ressam, çıplak tuzaklar bunlar..