Meral Meri Şiirleri - Şair Meral Meri

Bir tarafım hep eksikti bu yolda...ve ben yine bu yoldan vazgeçmiyorum...
Anlıyorsun değil mi, "fazla" kayberken, "eksikte" çoğalmaktayım...
Ümitliyim,ama asla yaralı değil,ben bir yarınım -ama senin değil...
Ben kararlıyım -karalayan değil,ve karamsar hiç.
Ve sen çok fazla olan kişi; şimdi sevin...ama emekleyebildiğin kadar...daha fazlası için değil!

İstediğin yerin sözde yerlileri olsun ya da onun dışındakiler dışında olsun
Bu kimseyi değil, bir tek seni ilgilendirir
Çünkü sen kendinden ve yerinden ya da yerlerinden eminsindir
Fakat onlardan şüphe edebilirsin ya da onlar senden,ya da büsbütün kendilerinden...

Neden,
Hep üçüncü kişi düzeltirdi onları-
Sonra kişi kendini?
Ve karışırdı ortalıkta bırakılan her şey.
Şimdi bilirim bu neden...

Kaldığında bazen mi oluyorsun?
Gitmeye karar verdiğinde ve gittiğinde kalmak mı, oluyorsun?
Nedir durum?
Üç kuruş ekmeğin aşkına karşılık, pişirilmen mi?
Yutkunmak büyük bir meseledir değil mi?
Fakat ne yazık ki,dediğin de tükenmişsindir de

Sonrası olmayan bir yolculuğun yekpare canından da geçtim...
Bir biçimsizliğe terk ediliş vebasını da içtim.
Eşi olmayan sırların içine girebilmek ise ne mümkün bir işti!
Ben,bunları da seçtim.
Ama artık orada değildim,
Şimdi ise ben kimdim?

Bir ay olsam bölünür de gizlerdim senden büsbütün kendimi
Böyle huysuz bir çocuk gibi mızmızlanmazdım karşında; illaki şeker diye
Sonra biliyor musun? Her sabah işe-okula gider gibi uyanıp
Senin bir sözünü beklemezdim:"Bugün acaba ne oldu? Hangi duygu,hangi mevsim oldu? "
demezdim deneseydim eğer "Bunu bir daha yapma,uyu mışıl mışıl demeyi!
İçimden içene bir yolculuk edesim geliyor sanki bunu her an yapmıyormuşum gibi,hisleri unutup.

Devasa acılarla yaşamayı kast etmiyorum belki
ama kalbimizin acılarını izlemeyi onu takip etmeyi
ve bizi götürdüğü her yeri iyice tanıyor sahipleniyoruz
belki sevgili değiliz kanatlarıyla,ama bizleri özgürleştirip kendine aşık ettiği kesin
çünkü fotoğraflarımız göğe bakabildiği gibi,derin yerlere de bakabiliyor...
...

Böyle de oluyormuş, bu esmer ömürlerin derdi; oradasınız ama ölmeden ölenler gibi.
Bir nehirin canına taş atınca "canım yandı" demez ya,öyle işte.
Bir ağaç,bakmak ona,gün saymak ufuklara değin sessizce nida ederekten-öperekten eteklerini...
Ve bir gün mutlaka dercesine,"canım yandı" demez ya,öyle işte; ölmeden ölenler gibi!

04.05.16.İstanbul

İnsanlar zaman zaman aptallıklar yapabilir, buna üzülmem...
Ama ısrarla yapılan aptallıklar için onlara üzülürüm!
O ayrılan zamanı,o emeği ve gelecek için biriktirilecek olan o güzellikleri, hem kendileri hem de çevrelerini etkileyeceklerini
hiç umursamadan yaşama devam edecekleri için açıkçası çok üzülürüm!
Birileri çıkıp "Size yol göstericileriz bizler diyecekleri için," hatta pişkince "Bizi ciddiye almayınız, ama alın isteriz." de diyecekleri için...
Ve birileri de sahneye çıkıp size saygı duymadığı zaman, buna da gene pişkince "Asıl bilgi bu,sizinkisi cahilliktir." dedikleri zaman; sizin sessizliğinize karşı ben gene üzülürüm!

İnan öyle şeyler içinde kalıyoruz ki bunlar acı değil, bunlar zavallı değil,
Asıl zavallı acı olan sapkın kalma olma halidir.
Sapkın bir insanı yola getirmek zordur.
Ama acı çeken gönüllere su vermek hiç de zor değil,
Hatta öyle zaman geliyor ki arınmak karşılıklı oluyor...