Menzil Kurnası Şiiri - Kubilay Demirkaya

Yalansın ey ömür, ayrılsın bu can
Dünyanın kahrına dayanmaz artık
İçinde şen şakrak kaynayan bu kan
Kurusun, değersiz yaramaz artık
Dünyanın içi boş rengine boyan

Biricik çıkar yol göç etmek hali
Başka bir âleme, doğru bir yere
Soralım pervasız gider mi deli?
Akıl tutulmadan saklansın behre
Yakalansın hemen küs tutan yeli

Ahret yolunda bir çöl yokuşu var
Çıkıp gelsin, sevin seni götüren
Geciken besmele yoluna çıkar
Telafisi yok, tut sen eteğinden
Sevabın bir hiçse yaramaz rüzgâr

Amel sırta bağlı sımsıkı hörgüç
Ne kusur işlemiş, çulluk mu temiz
Muzdarip dehlizde tutunduğun güç
Bağlanmasın, çoktan belli yerimiz
Yaklaşır kabrine değer veren güç

Limandan yüküyle kalkan dar gemi
Çıralar sönse de yönünü görür
Yaklaştıkça fark eder zor âlemi
Şahbazlık köprüsünde dümdüz yürür
Akan can alışsın artık son demi

Sen tanınır, sen bilinir konuksun
Ayaklı sala bin çekil göğe ruh!
Ebediyet bekler seni, yolcusun
Musalla taşı sor, geniş bakar sulh
Meleklere yalvar azıcık yuğsun

Olamaz bu yunmada bir hile
Tutunca melekler sağı ve solu
Dar olan çukurdan yön verir kıble
Kaderde arlıktır vuslat okulu
Söylesin vebalı sevaplık dille

Bu hayatın kem kümesi konuşur
Ne mutlu acısız ölüp gidene
Ahret mekânında elbet var huzur
İniverir, sisli his perdesine
Görülemez incelikte güzel nur

Kader yazısı dua; ruhu meshedir
Hak Teâlâ güveni yaşatır bize
Dönülmez bir yoldur: Vuslat yetirir
Cennet bahçesinde huriler bize
Kıymetli can gülü hoşnut yedirir

Ne çare, herkesin gideceği yer
Bir çukur, iki karış toprak altı
Dik duran canın uzandığını gör
Mezarda yakalar mukadderatı
Bariz ‘hiç’ten gelmiş ‘hiç’liğe göçer