Rezil kirli pençelerinde
Hayat sandığım ne varsa öldürdüm
Bildiğim tüm şarkıları ezbere okudum
Ellerime yapışmış geçmişim,
Kusursuz bir cinayet hazırlamıştı
İntiharının basamaklarını
siyahlar kirletti düşlerimi,
onuru silmiş, asit dolu gözyaşları..
ve kin bürüdüyse ruhumu
hangi kılıç/hançer doğrar bedenimi..
fi tarihten kalma sancılarım
Dolanıp duruyor etrafımda bir gün
Gün dolanıp dururken, durmuşum
Aklımda gözlerin, aynada can.
Geçip gidiyor dağlar, kaşlarının arasından
Bir gülümsemedir konmuş dudaklarımın kıyısına
Nerden düştüyse dilime,
Gün devrilir, özlemin ve belki biraz da acının öncülü olan kar yağmaya başlar. Fonda çalan parça geçen yıllardan devreden bir yaranın sızılarını taşır içinde…
Dosyalanmış anılardan fırlayıp gülümseyen bir yüze takılır gözler. O gözler ki en karanlık zamanlarda kutup yıldızın olmuştur senin, kör labirentlerde yol göstermiştir sana. Dizlerinin üstüne çöküp merhamet dilediğin bakışları da vardır o gözlerin. Kara mı kara, derin mi derin… Sonra nereden, hangi kalp titreten tozlu bir sayfadan çıktıysa artık bir düğüm düşer boğazına.
Kar yağıyor, çıkıp geziyorsun Arnavut kaldırımlı ve bir romandan çıkmış gibi gözüken şehrin sokaklarında. Omuzlarında biriken, yavaşça eriyen karın ıslaklığını hissediyorsun. Fondaki müzik uzak bir iklimdeki ilk yardım müdahalelerinden biridir. Şaraba havale edilmediyse, “ Al acılarımı yok say. Bana kafkaesk bir umarsızlık sun, ne olur zihnimi anın gereksiz telaşlarıyla doldur” demediysen, sarıldığın bir şarkıdır o zaman. Ve yıllardan sonra ilk kez, kabuk bağlamış bir yara tekrar sızlamaya başlar, kar yağar…
Fena zamanlarda bulaştı bu hastalık. Yalnız ve sefil geçen öğrencilik günlerinden kalma belki. O günlerden kalan diğer tüm şeyler gibi -olmadık zamanlarda kapıyı çalıp içeriye giren derin ve garip sohbetlerden sonra yine geldiği gibi giden-.
Velhasıl Hafız, günler en beterinden karalarını bürünüp gelmişse kapına ve senin dünyanı aydınlatabileceğine inandığın ama aslında pek bir b.ka yaramadığını da kimi zaman hissettiğin tek bir çaren varsa denemez miydin?
Deniyorum aralıklarla. Çünkü günler aralıklarla sarpa sarıyor. Dünyaya açılan her günün sabahında ve gecesinde durup dinlediğin seslerin çirkin tınılarını, yaşam dediğinden yükselen çürük kokusuna aldırış etmeden yaşamayı düşünmek zor, biliyorum. Sen de biliyorsun.
Annem mırıl mırıl yakardı ağıtlarını.
Ninnilerini hatırlamam hiç.
“Lori”yi ruhuma bir esmer saldı.
O gündür bir esmer hüzün
Varlığından, aşkından sürgün
Dolanır durur etrafımda her gün, gece.
“Uzak”la başlayan her şiire;
Zirvelerini göstererek nota veren her dağa,
Gamzesinde kim bilir kaç aşığın
ölüm fermanını taşıyan,
kırımların yurdundan kurtulmuş
o kızı gösteriyorum.
aşk ne ki ey sevgili,
ki her adı geçtiğinde dikenli bir gül gibi...
mevsim sonu bir yaz günü
bir aşk karmaşasında çırpınmaktaydı
Eksik diye başladığın kadar
Acı veriyor tamamladığın cümle.
Bilincin, dışına düşenle olan küskünlüğü
Düşüğüne öfkeyle bakan ananın sancısı,
Ağır bir kar yağarken çöle
Çığ düşmüş gibi hezeyanlara kapılan bedevinin sanrısı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!