Elin adamı ile Elif canım el ele
Bu elem cana zor da, ne kolay gelir dile
Hoyratça, gafletle ve de hayretler içinde
Ummazdım gideceğini hayalim de bile
Elif diye biri yok, Elif benim içimde
Kalk gidelim sevda bizim olsun
Kırma kolum kanadımı
Bak ben geldim ezo sevdiceğim
Görmeyeyim ağladığını
Burda kuşların kanatarı bile yok
Ben güneşe aşığım
Yok başka ışığım
Kaynağım
Dayanağım
Güneşin nurlu memelerini
Aç bir bebeğin anasını emercesine
Gidiyorum
Zifiri karanlık bir mechule
Savunmasız çırıl çıplak gidiyorum
Hâlimin ahvalini
Sonumu bilemeden
Bilmediğimi bulmaya
Artık ne güller eski gül
Ne de günler eskisi gibi
Her şey tatsız
Her şey yapmacık sanki
Düşlerimde hâlâ bir nostaljiyi yaşıyor
Bahçemizden bana verdiğin
Seni arıyorum
Kıyıda köşede her yerde
Belki arşın en üstündesin
Belki de arzın en dibinde
Kaybetmediğimi arıyorum işte
Usulca ve umutsuzca
Kalbe hüzün çöker yine
Gün akşama döndüğünde
Gözüm yaşlar döker hele
Tüm ışıklar söndüğünde
Herkes girer yuvasına
Benim içim yanıyor senin susuzluğundan
Yedi uyurlar gibi bu uykusuzluğundan
Yarım kalan öykümün hoyrat prensesisin
Aşka yanan gönlümün susturulmuş sesisin
İçerimi acıtıyor kusursuzum deyişin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!