Mehmet Çiçek Şiirleri - Şair Mehmet Çiçek

Sökük lambaların titrek ışıklarında,
Sineme dayanmış kara semanın yağmuruyla,
Ellerimi sıvazlıyorum ay ışığının baharıyla,
Dertlerimi söküp atıyorum karanlık boşluğa…

Yalnızlık yol alıyor rıhtımın kıyısından,

Acını yüreğimde yaşıyorum.
Bir gül yaprağı gibi toprağa düşüyorum.
Kırgınım, hastayım, hasretinle yanıyorum.
Ben en çok senin varlığını özlüyorum.

Seni sonsuz mısralarıma yazıyorum.

Yalnızlığa yol alır bir Deniz...
Saçları, yaşlı gözler misali.
Esaretin gölgesi, karanlık şahın perdesi…
Yalnızlığa yol alır bir Denizin serüveni.

Bulutların demi kara ellerin şiddeti.

Ben kaybetmeye mahkûmum,
Tek tesellim.
Elime aldığım ucu yarı kırık kalemimin
Kâğıda döktüğü dizeleri...
Sessiz oyunların sinsi gölgesi;
Kırılan umudumun bir perdesi…

Gecenin ayazında yatar küçük bir can…
Belki beş yaşında belki de yedisinde…
Kim düşünür ki zalim ayazda; donan,
Yalın ayaklı, çaresiz, zavallı meleğimi…

Saatler geçmiyor alıp verilen her solukta…

Hak, batıl olunca,
Mahkûk'un değeri çalınınca,
Görünmeyen mahmur uzadıkça,
Sûr'a ne gerek var,
Kıhamet kopmuştur bu cihanda.

Çaresizim.
Denizin sert dalgalarına sıkışan,
Kayığımda yol almaya çalışan,
Rüzgârın zalim ellerine bakan,
Ben…

İçim param parça, kâğıda döksem öfkemi nafile.
Ne düşen gözyaşı dindirir sitemimin yarasını,
Ne de yüreğime inen acının bitmeyen her zerresi…

İçim param parça ki yanıyor benliğim alev alev
Kalabalığın arasında yalnızım başıboş sokaklarda...

Dizlerim susmuş kalemimin gözlerinde.
Nasıl güleyim ben yokluğunun gölgesine.
Ayrılığın efkârına yenik düştüm ellerinde anne.
Saçların dağıldı, bedenine serpilen kanatlar ile.

Gözlerim yüreğimi titreten acıyla dolu.

Akşamın uğultusu siner gecenin gözlerine.
Ayazın sert bakışlarında, yatar bir melek…
Belki beş belki altı belki de yedisinde…
Kayıp gülüşünü arar, küçük bir melek…

Fırtınaların kurbanı dert akan denizinde.