Mehmet Aluç 2 Şiirleri - Şair Mehmet Aluç 2

Ömürde olsa da bu an son fasıl
Sormam ki derdime bu nedir nasıl
Düştüm yola işte ben dönmem geri
Alırım koynuma derdimi bende
Yürürüm sonsuza hak hakka doğru

Fikirsizliğiyle uçuruma düşeni yakalayamadım
Şu an sağ mı ölümü pek anlayamadım

İlk emir değil miydi ikra
İnsanlık vakıf oldu sırra
Gönüller okundu ardı sıra
Ebu Cehil tosladı duvara

Seni severken bu dünyada iki kişiyiz
Sen gidince ikimizde kayboluyoruz

Kul Mehmet

İnsan bazen hayatın zorlukları karşısında öylesine zorlanıyor ki çıktığı dik yokuşun bir düz yola çıkacağından emin olmazken birden düz yola çıkıyor. Bu dik yokuş öylesine bir günde bazen bir ayda düzlüğe çıkamıyor. Biraz sabır çaba özveri istiyor. Bu dik yokuşta bunlarla olmak bazen zordan öte sanki imkânsız gibi oluyor. Hayat sana yürü derken, fikrinde düşüncende nefsin fısıltıları içinde hayat denilen hücrende sanki bir adım atarak dışarıya çıkamayacağını, nefsin arzu ve isteklerin bu telkinlerin benimle uzlaşı içinde ol, ben ne dersem yap diye fısıldarken, senin iki koluna yapışmış tutmuş jandarma gibi kollarında istediği yöne çekerek götürüyor sanırsın, sanmaktan öte öylede oluyor! Karşında hayatın gerçeklerine giden kapıyı üzerine kapatarak, kurduğu mahkeme de yargılarken bulursun! Sıraya dizilmiş çıkar ilişkilerinin temsilcileri, bana ne diyen şirketin yöneticileri, aman sende diyenlerin gözü açıkları beklerle seni yargılamak gerçeklerden uzaklaştırmak için!

Tek suçun gerçeklere ulaştıran kapıyı açmak için az zorlaman, onları terk ederek kurtulman! Ellerin de somut kanıt var, terk etmeyi gönülden istemek, yalanlarından gerçek olmayan söylemlerinden bir an önce kurtulma isteğin…Sanki gönlün bir avukat seni savunmak için bekliyor karşılarında güçlü duruşuyla, lakin onların çoğunluğu bu işin zorluğunun kırmızı lambasını yakarken, peş peşe sıraya dizilmişler seni içeride tutarak, gerçeklere ulaşman engel olmak için yoğun çaba içindeler.

Allah düzgün yapmıştır kulun gönül yapısını
Kul kendi kırar gönlün acımasızca kapısını
Allah aşkla donatmıştır o gönül gözün bakışını
Kul kendi kör eder utanmadan kör kalır

Düşünüyorum çünkü düşünüyorum, hayatımda hayatımızda bir şenlik olsun diye, baharın esintileri essin diye lakin ne de bahar esintileri ne şenlik var etrafımda, yalnızca düşüncelerimle gönlümde var! Asıl hayatımda/hayatımızda etrafımızda/ etrafımda olmamasının asıl meselesi nedir bunu da bilmiyorum! Düşündükçe çıkmazlara giriyorum çıkamıyorum! Mesele nefes almak yaşamaksa doğru, duygusuz hissiz olmaksa doğru, gönülde duygu hisleri saklamak çürütmekse… Doğru yapıyoruz lakin kime neye göre neden? Asıl mesele gülümsemekle yok olacaksak olmayız, bakın gülümseyemediğimiz/ benimseyemediğimiz için yokuz, birbirimizle yaşadığımızın farkında dahi değiliz! Daha hangisini sayayım asıl mesele nedir?
Hepsi benim mi olsun? Zaten yaşarken nimetlerden faydalanıyorsun zaten fazlasını alıp yığmak çürütmeyi neden isteriz ki? Karnın doyduktan sonra fazlasını yemek mümkün değil, aç gözünü de yığdıkça doyuramayız ki! Ah asıl mesele insan olmaksa yaptıklarımız yanlış. Ben geliyorum yanına sende gel, gelmez! Ben seviyorum sende sev, sevmez!

Kuşlar gibi gelin uçalım demiyorum

İşte Geldi Mübarek Bayram

İşte geldi Mübarek bayram
El öpeyim gönülde duram
Hal hatır için ben varam
İşte böyle güzel ola bayram

İşte geldi on bir ayın sultanı
Âlemlerin Rabbinin bir ihsanı
İndirdi Nebiye Nurdan Kur’an’ı

Aylardır bekliyorum bana gel demeni
Bana o tatlı tatlı gülüşünle gülümsemeni
Konuşan bu dilimi dilime dolamanı hatta
Gözlerime bakarken içinde kendini görmeni
Elimi tutarken kalbimin atışını hissetmeni
İsterdim ama sen ne gel dedin ne de ben gelebildim