İman yoksa gönülde hayat büyük bir yüktür
İmanın varsa eğer nefis şeytana tükür
Âlemlerin tek Rabbi elbette ki büyüktür
Hangi yöne hangi sokağa girsem yönüm sana çıkıyor
Her yönde her sokakta gözlerin gülüşüyle bana bakıyor
Geziyorum her yönü sokağı çıkarsın diye karşıma geziyorum
Yine aylar oldu çıkmadın karşıma sensizlik yüreğimi yakıyor
Derdimi her köşede sokağa ağaçlara kuşlara döküyorum
Uzanmaz mı kolumuz uzatsak
Umutlara doğru beraber koşsak
Sonlarda kalmak neye yarar
Acıları sarmak onunla kalmak
Uzatsak acılara kolumuzu sarsak
Sonda kalmasak sonda kalana da uzansak
Ömürde olsa da bu an son fasıl
Sormam ki derdime bu nedir nasıl
Düştüm yola işte ben dönmem geri
Alırım koynuma derdimi bende
Yürürüm sonsuza hak hakka doğru
İlk emir değil miydi ikra
İnsanlık vakıf oldu sırra
Gönüller okundu ardı sıra
Ebu Cehil tosladı duvara
İşte geldi on bir ayın sultanı
Âlemlerin Rabbinin bir ihsanı
İndirdi Nebiye Nurdan Kur’an’ı
Aylardır bekliyorum bana gel demeni
Bana o tatlı tatlı gülüşünle gülümsemeni
Konuşan bu dilimi dilime dolamanı hatta
Gözlerime bakarken içinde kendini görmeni
Elimi tutarken kalbimin atışını hissetmeni
İsterdim ama sen ne gel dedin ne de ben gelebildim
Gecenin karanlığında kendi karanlığıma yürüyorum
Sanki az ilerde yalnızlığa bürünmüş gölgemi görüyorum
Ben yürüdükçe yalnızlığım karanlığımdan kaçıyor
Bu karanlığım bilmem neden böyle naçar bırakıyor
Bendeki aşk sana mı yetmiyor
Gülerek gelsen hesap mı soruyor
Hesapsız açık kapısı gel sen girsene
Girsene gönlüme karşında duruyor
Anlamsız bakışların beni yoruyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!