Mehmed Arif Şiirleri - Şair Mehmed Arif

seni sevmekle başladı hayat
seni görmekle kapıda
durdu zaman
bır ankara kasımında
bır ılıklık akarken içimde usul usul
o gün anladım

kuyuya attığım taşsın sen
yankısını bekleyegeldiğim
gökyüzüne saldığım güvercin
mahmuzladığım kısrak
ufukta yolunu gözlediğimsin

şehir hatları vapurunda irfan bey
kalın çerçeveli gözlüğü
ve fötr şapkasıyla
rüzgara karşı
gazetesini okurken bir yandan
buruşuk pardesüsünü düzeltip

titreyen kandil alevi gibi yüreğim
ha söndü ha sönecek
sensiz ölmek korkusu var ya sevdiğim
ölmeden beni öldürecek

başımı koymuşum yastığa

kimbilir belki bir gun
aglayacaksin ardımdan
belki de gozyasların yerine
yagmur yikayacak bedenimi
ellerin degmeyecek avuclarıma
bir kimsesiz gibi

hani çobanıydım
simsiyah saçlarının
hani umursamazdık ya
ellerimizden kayarken hayat
banamısın demezdik
papatya tarlalarını yalayan rüzgara inat

insan güçsüzlüğüne yol alır
güçlenirim sanarak her adımda
her geçen an bir şeyler alır da bizden
dar vakitler bırakırız yaşanacak
ertelenmiş aşklar
sarımtrak yapraklarda

içimde bir adam
konuşur durmadan
koş, oyna, zıpla, neşelen
al zevkini dünyadan

dur der ötekisi

ölüm sana ne kadar yakın
ölüm bana ne kadar yakın
ölüm bize ne kadar da yakın
hadi sen saçına kınalar yakın
beni de çörekotuyla defneye yatır
izin ver vasiyetim iki satır

göz görmeyince gönül katlanır derler
görmeyenler için söylenmemiş elbet
göremeyenlerdir sanırım muhatabı
ışıksızım gün boyu
ne daha aydınlık bir zaman
ne de daha karanlık olduğundan