Marazi bir aşk Şiiri - İlyas Kaplan

her sabah uyandıktan sonra daima
güneşe bakıyormuş gibi ağır ağır
gözlerimi zorla zapt ederek gezinirim
rastgele görmüş gibi önünde durduğum
bu muhteşem manzarayı
gözlerim kapanıncaya dek
seyre dalarım her sabah

kimi tutkuları
sorgulamadan peşlerinden giderim
hep pişman olacağımı bilerek
görünmeyen yüzlerini ortaya çıkarıp
yaşamın uçukluğunu.
aşkın olanaksızlığına dair,
yanıtlanması zor sorular
sorarak ...

yepyeni bir dünyaya açılır gibi saatlerce kalırım
üzerimde tesir yapan yaşanmış hikayelerde
sonuna kadar en derin, en güzel taraflarını
günlerce aynı çehreleri kafamda yaşatarak
milyonluk bir şehrin bir kaç dakikasını

büyük caddeleri,devasa kalabalıkları
baygın gözleriyle etrafa tebessüm saçan kadınları
çok mühim işler yapmış bir ciddiyette
yürüyüşlerinde hala asker adımlarını muhafaza eden erkekleri
bir sonbahar akşamı gibi
yağmurlu ve karanlık...

temsil ettiğim kuşkuların bir sonucu olarak
kimi zaman iç dünyamdan sebep şikayetleri
tutkulu derinlikleri
karamsar ve melankolik bir ruhun patlamalarını
çileli bir maceranın belirlediği alın yazısını
sınırları kalın çizgilerle belirlenmiş
içerisine hapsedilmiş yıllarca da yaşanmış
marazi bir aşkın çağrışımlarını
taşımaktayım...

kabahat bende
bir kere kesişti işte zamanlarımız.
ne isimlerini, ne de bulundukları yeri bilmediğim
bütün sırlarıyla beraber yaşadığımız.
hiç azalmayan bir şevkle,
daha ziyade
aramızda konuşulan her kelimeyi
bir hayatı baştan aşağı dolduracak kadar
zengin olan hatıraları
ellerini tekrar avuçlarıma alıp ısıtmak
istediğim...

manasız, bir yığın kaybedilmiş hisleri
araya sığdırılmış bütün aşkları
yıllardan beri hiç kimseye
bir tek kelime söylemeden
sessizce içimde yürüyen bulutları
rüzgarlı sonbahar akşamlarını
her şeyiyle bakmaya mecbur
olduğum...

keyifsizliğimi bahane ederek
kızıp gitmişliğine aldırmadan
sessiz sedasız gözlerimin önünden
siyah gözlerinin derin bakışlarıyla
son bir defa daha göz göze geldiğimizde
sitem yoktu ,belki biraz hayret,
daha ziyade,
bakışlarını karşılayacak cesaretim yoktu
kırgınlığım suçluydu
aslında...

verdiğim yanlış-doğru bir hükme dayanarak
nefesimi ebedi bir yalnızlığa mahkum ediyorum
ne olduklarını merak etmediğim
bir sürü benden olmayan davranışlarla
ipe sapa gelmeyen tesadüflerle
gene aynı şekilde,her şeyden habersiz
başka türlü bir dünyanın mevcut olduğunu,
bir hayatın bulunduğunu
bilerek...

ne lüzumu var bütün bir gece
içine kapanıp senelerce susmuşluğun
ruhumu hiç bulunmayacak yerlere saklamanın
bir kereye mahsus olmak üzere
güneşi cebime koyarak,
hayatın en sıcak taraflarını
hayalimde nasıl olduğunu tasavvur ederek
bundan sonraki senelerimi
son bir defa daha görmeden gitmek
istemiyorum...

redfer