Gel Gönül, Hak Aşkına İncitme Beni
Gel gönül, Hak aşkına incitme beni,
Bir sözle kırılır, topla dağ beni.
Can dediğin emanettir ezeliden,
Vurup da yıkarsan, kim yapar beni?
Açıldı gonca gülüm yaz oldu
Sarardı benzim bak güz oldu
Düşmüşüm dert küpü ne
Kanar yüreğim bak ne oldu
Misâl-i bülbül idim âlem içre
Gönül beytini imarı pâk eder
Dervişi çevirir anka kuşuna
Âlem-i misâli dehri felekten
Vücûda gelir nefesi kün rahman'ı
Zikirden zakiri meyli cihân eyler
Gönül yandı aşk oduna tüter oldum erenler
Geçtim bağı bostanı yol olmaktır muradım
İşbu emmâre den geçip vahdet iline uçup
Hâk niyâzî nda nasibim alıp yol olmak muradım
Bilmem yollar seni bana getirir mi
Gönlümde açtığın yara geçer mi
Bir sel oldun içimde, dinmez gözyaşı
Giden döner mi, bilmem, döner mi?
Bilmem feleğ yargısını
Er elinde bir dem içtim
Girdim dost gönlüne
Yükledim gam yükünü
Tay eyleyip sırat geçtim..
Yâri aldık biz hanemize
Ne zaman gönlüme gözlerin düşse
Dil hanesine inan ki sözlerin düşer
Goncayı dil ikrar ile seni bulunca
Şâhid olsun aşkıma devreden zaman
Ey ilâhi bu dilin meyli sanadır
Gözlerin Gibi
Bu gece sessizliğe büründü şehir,
Ay bile sustu, kaldı derin bir zehir.
Bir yıldız akıp giderken ismini fısıldıyor
Sessizce yanan o kul sana benziyor
Sevdim seni sevmek günahım olsun
Yazılmış 'ta ezelden benim'de bahtım
Baş eğdim her zaman hükmü kadere
Cürmü günahım seni sevmek olsun
Gün oldu sevdim sevildim bir zaman
Yüksekte alçakta yatan erenler
Bu alemde nesliniz varmıdır
Dediler soyumuz güruh-u naci
Girdik cemi erkâna bayramiyiz biz
Elesti rabbeküm nizam-ı kuruldu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!