Fâik Baba’nın Yolunda"
Yandım aşkın ateşine,
Fâik Baba nur çeşmesine,
Ser verir de dönmez o,
Erenlerin sır eşiğine.
Şu feleğin zemheri kış gibi
Başımızda eser aşkın nefesi
Bir güzelin sözleri öldürdü beni
Yetiş imdadıma boz atlı hızır
Allah dedim kale yaptım ,
Felek çakmağın çaldı özüme
Bin türlü derde saldı yâr beni
Ne dermanı buldum ne lokmanı
Tenimi kefene sardı say beni
Derdi gam sardı dört bir yanımı
Ahhh gönül coştu nazlı pirime
Gözler oldum tütüyorum mâh cemaline
Kısmet olsa yüz sürsem eşiğine
Ferman buyursun şâh ım gelmezmiyim
Ben güzelden hicab eder gezerim
GÃM İLE DOLU GÖNLÜM
Baharı yaşamadan ömrüm kış oldu
Feleğin çemberinde ahu zâr'ım (sevdiğim)
Bulunmaz alemde misli cihanım
Gözüm yaşı döndü sele sevdiğim
Ey gönül devr-i âlemde çektiğin davâ nedir
Bir aşk uğruna çektiğin cevri cefa nedir
Gün olur gül açar bülbül vuslata erer
Bu gam keder dükkanına aldığın azık nedir
Gam ile sürür kesarette sevda hükmünü
Geçme namertlerin köprüsünden
Ağır olda zahit sana arif desinler
Bırak sen kurnazlığı adam ol da
Âşıklar pazarında aslan desinler
Er olan emeğinden harcar
Gelde bir bak dünyaya kimlere kaldı
Aşkı bilen görür bu can sana kaldı
Biter bu kara kış, bahar gelir elbet
Bitecek bu hasretim bitecek elbet
Yaktı beni hasretin ile küle döndüm
Gel Gönül, Hak Aşkına İncitme Beni
Gel gönül, Hak aşkına incitme beni,
Bir sözle kırılır, topla dağ beni.
Can dediğin emanettir ezeliden,
Vurup da yıkarsan, kim yapar beni?
Açıldı gonca gülüm yaz oldu
Sarardı benzim bak güz oldu
Düşmüşüm dert küpü ne
Kanar yüreğim bak ne oldu
Misâl-i bülbül idim âlem içre
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!