Makber Şiiri - Sinan Bayram

Rüzgârın unuttuğu bir ismin gölgesindeyim;
Toprağın nabzı titriyor içimde.
Bir mermerin soğuk alnında
sonsuzluğa açılan çatlakları dinliyorum.

Makber…
Hem bir kapı, hem bir kör kuyudur;
gideni saklar, kalana sorar:
“Sen hangi zamanın yolcususun?”

Küllerle aydınlanan bir gece gibi
insan da kendi karanlığından doğuyor aslında.
Anlıyorum ki, ölüm bir perde değil—
varoluşun en çıplak aynasıdır.

Burada nefes, taşın içine çekilmiş;
yıldızlar bile daha ağır yanıyor.
Ben ise her adımda
kendi hiçliğime biraz daha yaklaşıyorum.

Ey sessizliğin kutsal eşiği,
bir gün ben de düşeceğim bu derin uykuya.
Fakat bilirim:
Son nefes, başlangıcın ilk hecesidir—
ruhun kendi sonsuzluğuna attığı imza.

Ve makber,
yalnız ölüye değil,
soran kalbe de rehberdir.

Sinan Bayram