Mahpeyker Şiiri - Nilgün Şişman Ulu

Kavurur içini pembe köşklerde yaşanan düşler
Dağılır giderdi Mahpeyker
Yılların yorgunluğu muydu kadehten içtiği
Asırlar mıydı özlemle geçirdiği, düşünürdü

Giderdi pencerenin yaldızlı kenarına
Bir uğultu gelirdi sessizce kulağına
Dışarısı çay karası, ayazdı
Vururken tenine rüzgarın elleri
Anlardı

Gül kurusu buseler süzülürdü yanaklarından
Yıldız gözlerinden semaya üç misket damlası saçılırdı
Ve bilirdi her gece,
Her karanlık pencerebir aynaya açılırdı
Dalardı Mahpeyker

Gözlerindeki çizgilerden haykırırdıalkışlar
O büyülü, eskimiş, demlenmemiş bakışlar
Sözlerle yüreğe işlenmemiş, geç kalınmış nakışlar

Ve gün ağarırdı her nemli gecenin sonunda
Tozlu sayfaların ardından
Belli belirsiz bir eda kalırdı saçlarında
Bir sayfa daha eklenirdi geçmişten geleceğe
yorgun ellerinden
Yarında kalanı beklerdi Mahpeyker...