Yalnız kaldığım zamanlarda düşünüyorum,
Umutsuzluğun gölgesi düşüyor yüreğime.
Ama sonra, içimde bir umut filizleniyor,
Gözlerimde ışık beliriyor ansızın.
Sevgiyle sarıyor beni, yüreğim coşuyor,
Yüreğim darda, nerdesin,
gölgen bile gelmez oldu bu sokaklara.
Kırık dökük rüzgarlar savuruyor beni,
senin ayak izlerini arıyorum taşlarda.
Sözcükler arası bir yol gibi,
her adımda sana varıyorum,
duraklar yok, yön levhaları yok,
bir tek sen varsın.
Yürek gücüyle sımsıcak
tutarım hayallerimi,
İçimde bir ateş gibi yanar,
yılmadan çabalarım.
Korkuları kovalar, umutları
Dostlarla aran açıldıysa gün
gelir,
Yüreğinde yalnızlık bir yel gibi
eser.
Derman ararken içindeki
Bir söz vardı dilimin ucunda,
Yutkundum, içime çektim,
Düğüm oldu, taş gibi oturdu göğsüme.
Kime anlatsam derdimi,
Tabiatın sesleri şarkı söyler göğüslerde,
Kuşlar kanat çırpar, çiçekler açar gözlerde.
Bulutlar sallanır, rüzgar eser saçlarda,
Uyanır içimde bir sevgi, bir umut coşkusuyla.
Yüzsüzleşiyorsun,
soğuk bir sabahın ilk ışıklarında,
kendi gölgenle hesaplaşırken,
gözlerin derin bir kuyu,
Her şey değişir de,
bir o kalır hep aynı.
Ne bekler bizi yolun sonunda,
ne ararız geçmişin izinde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!