Yirmi beşinde söner
Tütmeye çalışan bir ocak
Bir kızıl derili harflendirir dumanı
Çingene arabaları geçer
İkinci sokaktan
Atları aksak
Masama düştü son bahar
Dalından
Eylülün tüm aşkları kururken
Biraz yaşlı ama yeşil
Rüzğar savurdu savuracak
Bak götürdüğün fotoğraflara
Haydi beni unutma
Unutma bak fotağraflara
Yanında ben yokum
Bak bende kalanlara
Siyah beyaz anılara
Hüzünle uyandım bu sabah…Ama hüzünle baş etmeyi öğrendim.Acıları uyutmayı,yalnızlıkla baş etmeyi…Acılar olgunlaştırdı beni…İnsanı kaybetmenin ne demek olduğunu... bir daha hiç göremeyecek olduğum da anladım…Bir gerçek vardı hayatın için de. Yaşam kadar,ölüm de.
Çaresizlik,kirpiklerime vurduğunda daha da güçlendim.
Evet! zordu sevdiklerimi, toprağa verip geri dönmek.
Zordu! ! !
Anılara sarılıp gülmeyi öğrenmek.
Mutlu olmayı ve yüreğimin bir tarafında sevdiklerimle yaşamayı... zamanın dostluğunu öğrendim… İyi geldi birçok yarama.
Geçtin mi hiç mezarlıktan
Kalemin sustumu hiç
İçinden konuştuğun oldu mu?
Islandı mı kirpiklerin
Düğümlendi mi hiç boğazın
Hıçkıramadığın oldu mu?
Denizi görüyor musun
Penceremden göź üküyor
Neden inmiyorsun sahile
Sürüklenip duruyorsun kendi icinde
Yıllardır gözünün ucunda
El ediyor yakomoz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!