Gözlerim gök kuşağı
Koynum toprak kokusu
Avuçlarımda kelebekler
Mutluluğum gündelik bir acıyı temizliyor
Mavilik içinde her yanım
Beynimiz dağılırken sokaklara
Gaz sıktılar
Nefes alan insanlara
Uçuşurken parçalarımız
Kan düştü ayaklarımıza
Bizim kanımız
Akşam olunca
Vurur hasretim
Bütün günün acısını
Kışa çalan
Yağmurlu bir akşamda
Hafifletemezsin.
Yirmi beşinde söner
Tütmeye çalışan bir ocak
Bir kızıl derili harflendirir dumanı
Çingene arabaları geçer
İkinci sokaktan
Atları aksak
Masama düştü son bahar
Dalından
Eylülün tüm aşkları kururken
Biraz yaşlı ama yeşil
Rüzğar savurdu savuracak
Bak götürdüğün fotoğraflara
Haydi beni unutma
Unutma bak fotağraflara
Yanında ben yokum
Bak bende kalanlara
Siyah beyaz anılara
Hüzünle uyandım bu sabah…Ama hüzünle baş etmeyi öğrendim.Acıları uyutmayı,yalnızlıkla baş etmeyi…Acılar olgunlaştırdı beni…İnsanı kaybetmenin ne demek olduğunu... bir daha hiç göremeyecek olduğum da anladım…Bir gerçek vardı hayatın için de. Yaşam kadar,ölüm de.
Çaresizlik,kirpiklerime vurduğunda daha da güçlendim.
Evet! zordu sevdiklerimi, toprağa verip geri dönmek.
Zordu! ! !
Anılara sarılıp gülmeyi öğrenmek.
Mutlu olmayı ve yüreğimin bir tarafında sevdiklerimle yaşamayı... zamanın dostluğunu öğrendim… İyi geldi birçok yarama.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!