Saten çarşaf gibi uzanıyor göl
Gece oturmuş sessizliğin koynuna
Karanlığa karışmış
Seçtğin karanlık içinde aydınlık
Gözlerin en uzak parlaklık yalnızlığa
Düşünce içinde saklıyor herşeyi
Birgün yalniz kalirsan hayatta
Korkma
Düştüğün kuytu
Icindeki boşluktur
Üşütürse yalnızlık
Yüzünü güneşe dön
İnsan çareyle sever
Çare beklentiye ulaşınca
Bir dağın tepesinde seyreder kendini
Eli tutulur kayalara
Bir de tutulursan memleket hastalığına
Vatan sevgisi çaresiz bırakır insanı
Gece hafif
Gündüz ağır geliyor göz kapaklarıma
Yaşlansa
Hiç açılmasa ne olacak
Gönlümün haremisi
Suskunluğum felaketin
Ağır ağır yürüyorum
Zaman çıldırmak üzere
Güneş beynimi pişiriyor
Taşlar yanıyor ayaklaramın altında
Bu kadar yakın mı ki cehennem yokluğunda
Sen zaten şiirsin
Gecen içindeki deniz olsun
Der şair şaire
Geceleri söz olur şair
Aşk cümlesidir sözünün
Gönlünde tutamaz
Beni benden aldılar
Bir ben kaldım içimde
Haykırdım günlerce
Anladım ki
İnsan işemeye görsün
Yaşamın içine
Ah ocak
Şubatlar getirdin bana
Martta yaktım bütün umutlarımı
Kürekle kazdım
Kasım da çiçeğe durdu toprak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!