Çekilmesin tetikler, patlamasın bombalar,
Binlerce yavrunun kaderinde ölmek mi var?
Savaşta kazananda, kaybedende görür zarar,
İmha edin füzeleri, ölen çocukların ne günahı var?
Korkulu rüyalar görmekten bıktı yavrular,
Sormuşlar bir Bilge kişiye,
İnsanları nasıl görüyorsun diye,
O da demiş. Sıkılmazsanız eğer,
Anlatayım bir kaç cümle ile size.
İnsanlar çok garip geliyor bana.
Çünkü, çocukken büyümeyi istiyorlar,
Ufak tefek kırgınlık olabilir her ailede,
Küçüğü büyütüp de sakın ailene ifşa etme,
Zamanla kendiliğinden düzelir, çok aşırı gitme,
Dikkat et, kıymetin hep baki kalsın GELİNİM!
Sen oğluma emanet, oğlum sana emanet,
Cenaze selası,
Sizi bilmem amma,
Beni alıp götürür uzaklara
Hele birde müezzinin sesi
Yanıksa, Ağla babam ağla…
Ne zaman bu sesi duysam,
saatin pillerini çıkardım,
zamanı durdurayım diye
duvar takvimlerini yırttım,
tarihleri unutayım diye
telefonu sessize aldım,
ses duymayayım diye,
Telefonlar hem çok cep yakıyor,
Hem de sağlığımızdan sinsice kapıyor
O kadar ehli keyf oldu ki millet,
Büyüğü küçüğü elinden bırakamıyor
Gelecek on yılda, çoğalırsa sakat çocuklar
Deprem bölgesine,
Çadırlar kurulmuş sıra sıra,
Üşümesinler diye dağıtılmış soba
Kaç çocuk can verdi çadırda yana yana
Bu da ayrı bir afet türü, ayrı bir facia
Sorumlusu afetler mi, afetzedeler mi,
Önceden mahallede herkes bilinirdi,
Akşam olunca mehleye gidilip, gelinirdi,
Milli oyunlar oynanıp, sohbet edilirdi,
Apartmanlar onu da aldınız elimizden
Ayırdınız bizi özümüzden..!
Yıllar sonra,
Bir arkadaşımdan mesaj gelmiş
Mesajında:’’hayat beni yordu’’ demiş,
Ve eklemiş:’’bilirsin ben içkiye müptela idim,
Eşimin, çocuklarımın başına hep bela idim
Eşim dayanamadı evi terk etti,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!