Dünle beraber
Gitti cancağızım
Ne kadar söz varsa
Düne ait
Şimdi yeni şeyler
Söylemek lazım
Denizden yürüyorum
Denizden yaşama dek
Hiç soluk almadan
Sonsuzun getirdiği
Karanlık bir köprüde
Gözlerini görüyorum
Gitme,
Sensiz anlamsız zaten her şey
Umudun korku tünelinde sarhoş,
Soğuk, metal raylara tutunmuş bir yalnızlık insanlar.
Kaf dağının ardına saklanmış gülüşlerinin içtenliği
O çizgideki yalancı uçurum
Gözlerine benziyordu
O gece ağlayan çocuğun
Ve başağrısı dolaşıyordu sokaklarda
Sokak lambalarının altında
Yüzlerce araba dönüyordu,
Günah değil ki,
bunları anlatmam sana
söylüyorsam eğer,
şu cam aralığından
en kuytu köşesini yalnızlıkların
Mutlaka
Zamanın kılıcı bilirdik yaşamın umudunu
Sonsuzla birleşinceye değin ellerimiz
düşlerimiz gerçek, gerçeklerimiz de yaşanmaz olunca
Birden başladı yeminler, düğünler, elvedalar
O zamana adanmış İstanbuldu sesimiz.
Bir şeylerin tükendiği
Noktadır adın
Bir şeylerin başladığı
Bakışlarında olağan öykülerin.
Yaşam sinmiştir satırlarına
Sessiz yaşamlar düşlemiştim,
İhtirassız, kokusuz ve yalnız.
Upuzun yüzyılların ortasında
Kayboldu lakin
Hayal kırıklığından ipince
Şiirler yazmış
Sen bir yağmurdun ey yalnızlık
çisil çisil yağardın bahçeme
gökkuşağı gibi rengarenk
okşardın yüreğimi
dayanılmaz acılarla gelirdin
ülkemin umutsuz sevdalarına
Yaşamdan daha derin bir yol hikayesinde bulur gülümsemen beni.
Gülün yaprağından taçlarına uzanan evrenin sözcüklerinde.
Yağmurun en romantik dokunuşuna evreni sığdırmak zamanında.
Beyazın tutkusuna kristal dengeyi savurmak kuytusunda.
Peri kızlarının şarkılarındaki ahengin kıyısında.
Geç kalmış göçlerin kanatlarını çırpar içimdeki kırlangıç.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!